شما معمولاً به فکر بینایی ، عادت های غذایی و سلامت عمومی کودکان هستید ، اما پاهای آنها را نیز نباید فراموش کنید.این 10 توصیه را برای درمان و پیشگیری از مشکلات پای کودکان به خاطر بسپارید.

شما کاری می کنید که دندان ها ، گوشها ، پوست و سایر اعضای بدن کودکان، سالم و تمیز باشند.اما آیا به فکر پاهای آنها نیز هستید؟

الیزابت کورتز ،DPM ، متخصص پا در شیکاگو و سخنگوی مؤسسه طب مفصلی آمریکایی(APMA) ، می گوید :" در بحث مراقبت از بدن کودکان ، پاها معمولاً نادیده گرفته می شوند.توجه به پاهای کودکان از بدو تولد آنها ، برای پیشگیری از مشکلات ، حائز اهمیت است."

پای کودکان : حفظ سلامت آنها

با رعایت این 10 توصیه، می توانید از رشد و سلامت پای کودک خود، اطمینان حاصل کنید:

1) به دقت به پاهای نوزادتان نگاه کنید. مراقب هر مورد غیر عادی باشید. مشکلاتی را که شما در هنگام تولد کودک ،ملاحظه می کنید ممکن است به خودی خود رفع نشوند.درمان زودهنگام، می تواند ناهنجاری هایی همچون پای پرانتزی و شرایط مادرزادی که تقریباً در هر هزار کودک ، یک بار روی می دهد را اصلاح کند.پاول دابلیو اسپوزیتو ، پزشک و استاد جراحی ارتوپدی و متخصص کودکان در دانشگاه نبراسکا ، میگوید : " با تشخیص پای پرانتزی در چند روز اول بعد از تولد ،اغلب می توان این ناهنجاری را، بدون نیاز به جراحی درمان کرد."

2) پاهای کودک را تا حدی شل ببندید.طبق گزارش APMA، سفت بستن می تواند مانع حرکت آزادانه پای کودک و حتی عقب ماندگی از رشد طبیعی آن بشود.دکتر اسپوزیتو می گوید :"ضربه زدن و حرکت دادن پاها به تقویت ماهیچه ها و آمادگی کودک برای راه رفتن کمک می کند.ورزش نیز به تقویت پاهای کوچک او کمک می کند.

3) بگذارید کودک نوپا، بدون کفش راه برود.وقتی کودک تازه راه می افتد ، حرکت بدون کفش در داخل خانه، برای رشد طبیعی سودمند است.اسپوزیتو می گوید: "راه رفتن با پای لخت ، یا با جوراب ، ماهیچه های پارا تقویت کرده و به رشد مهارت های انگشتان پا، کمک می کند." بعلاوه ، کودک نوپای شما از تماس با سطوح مختلف مانند فرش نرم یا کفپوش سرد ، لذت خواهد برد.

4) مراقب راه رفتن طولانی روی انگشتان باشید.راه رفتن روی انگشتان در آغاز راه افتادن خوب است ،اما اگر کودک شما بعد از دو سالگی منحصراً روی انگشتان خود حرکت کند ،به متخصص کودکان مراجعه کنید.اسپوزیتو می گوید ، راه رفتن مداوم روی انگشتان پا، می تواند با فلج مغزی ، نقص ماهیچه ها و یا سایر مشکلات دستگاه عصبی، مربوط باشد.

5) ناخن های پا را صاف و به صورت یک خط راست ، کوتاه کنید.این کار به پیشگیری از رشد ناخن های زیرپوستی دردناک، کمک می کند.نشانه های ناخن زیر پوستی عبارتند از درد ، سرخ شدگی و تورم.دکتر کورتز پیشنهاد می کند که اگر ناخن زیرپوستی ایجاد شد ، برای کاهش درد ، مقداری پنبه بین ناخن و پوست ، قرار دهید.سپس به متخصص کودکان یا متخصص پا مراجعه کنید.پزشک متخصص می تواند با یک روش ساده در مطب خود، این مشکل را برطرف کند.

6) پاها را تمیز و خشک نگهدارید.با جلوگیری از عفونت های باکتریایی و قارچی ، رعایت بهداشت آغاز می شود.در وقت حمام ، پاهای کودکان را به طور کامل بشویید.سپس بین انگشتان پای آنها را به خوبی خشک کنید تا از رشد قارچ بین انگشتان پا ، پیشگیری کنید.عفونت قارچی، معمولا در رطوبت رشد می کند .

7) کفش های مناسب بخرید.همیشه هنگام خرید کفش ، کودک را با خود ببرید.پاهای کودک را باید هر بار بدون استثنا، اندازه گرفت. زیرا آنها خیلی سریع رشد می کنند.کفش های خیلی تنگ ،می تواند سبب تاول ، میخچه ، پینه یا ناخن زیرپوستی همراه با عفونت شود.کورتز می گوید :" اگر کودک شما دائماً کفش خود را از پا در می آورد ، می تواند علامت این باشد که او احساس ناراحتی می کند.

8) از آسیب پا پیشگیری کنید.راه رفتن با پای لخت در خارج از خانه و روی سطوح کثیف، پای کودک را در معرض بریدگی ها و آسیب های جدی قرار می دهد.کورتز می گوید :" علت اصلی مراجعه کودکان در فصل تابستان نزد من ، بریدگی ها و وجود اجسام خارجی در پای آنها است." مشکل بالقوه دیگر، زگیل ها هستند که بانفوذ ویروس ها از راه بریدگی ها یا ترک های روی پوست ،ایجاد می شود.پوشیدن کفش هنگام بازی در سطح جاده یا محیط های پرخطر، می تواند از این مشکل پیشگیری کند.

9) بریدگی ها و خراش ها را بپوشانید.بریدگی های کوچک و خراش های روی پا را ،با آب و صابون شسته و تا زمان بهبودی، با باند بپوشانید.این غلط است که می گویند قرار دادن زخم ها در معرض هوای تازه، به بهبود سریع تر آنها، کمک می کند.کورتز می گوید :" قرار دادن زخم در معرض هوای تازه ،یعنی قرار دادن در معرض میکروب ها".

10) نشان دهید و بگویید. کودکان با تقلید یاد می گیرند.پاهای خود را تمیز کرده و به خوپی خشک کنید و کاری کنید که کودکان این کار شما را، تکرار کنند.همچنین به آنها نشان دهید که چگونه ناخنهای پای خود را، برای پیشگیری از مشکلات دردناک ،کوتاه کنند.کورتز می گوید:"بیشتر مشکلات پاهای بزرگسالان ،در کودکی آغاز می شود."

توضیح علت رعایت بهداشت پا،با اهمیت بوده و نشان دادن چگونگی مراقبت از پاها به کودکان، یک درمان مادام العمر و مناسب برای سلامت پا است.

گروه ترجمه مجله پزشکی مادر،سیدجواد سیداحمدی
منبع: medicinenet.com

سریع دست‌به‌کار شوید
شاید آماده کردن خانه برای نگهداری از نوزاد زمانی که او حتی نمی‌تواند به دور خود بغلتد، عجیب به نظر برسد، یا شاید متعجب هستید که چقدر زود نوزاد می‌تواند به دور خود غلتیده و یا اجسام را بگیرد. پس هیچ وقت زود نیست.

همه چیز را محکم کنید
زمان آن رسیده که برای ایمنی بیشتر تلویزیون و وسایل خانه را محکم کنید. برای محکم کردن تلویزیون، کتابخانه، کشوها و دیگر لوازم سنگین داخل تمام اتاق‌هائی که ممکن است نوزادتان حتی به مدت یک دقیقه آنجا تنها بماند، از نوارهای پهن استفاده نمائید. از قرار دادن تلویزیون برروی قفسه‌ها خودداری نمائید، کودک‌تان می‌تواند از کشوها برای بالا رفتن استفاده کند. به گوشه‌های‌ تمام وسایل دارای گوشه‌ تیز، ضربه‌گیر متصل کنید.

مراقب دستشوئی‌ها باشید
شاید توالت به نظر شما خطرناک نباشد، اما آب داخل توالت فرنگی، درب توالت و حتی حفره داخل توالت‌های سنتی برای کودک کنجکاو می‌تواند خطرناک باشد. بنابراین از وقوع حادثه جلوگیری نمائید: به خاطر داشته باشید که درب توالت را همیشه بسته نگه دارید و قفل آن را ببندید.

سیم‌های داخل خانه را جمع کنید
برای بستن و نگه‌داشتن سیم‌های بلند در کنار دیوار از سیم‌جمع‌کن استفاده نمائید. به این روش، کوچولوی شما نمی‌تواند دسته‌ای از سیم‌های درهم کامپیوتر و دیگر وسایل برقی را بکشد. درنتیجه کودک از برق گرفتگی یا افتادن وسایل سنگینی که فقط به چند تکان کوچک نیاز دارند در امان می‌ماند.

خواب آرام و ایمنی به کودک‌تان هدیه دهید
مطمئن شوید که گهواره‌ یا تخت کودک‌تان دارای نرده‌های ثابت است. یا اگر می‌خواهید از گهواره‌ای قدیمی استفاده نمائید از نرده‌هایی که به پائین می‌افتند استفاده نکرده، بلکه آنها را ثابت کنید (استفاده از گهواره‌هائی با نرده‌هائی که از بغل پائین می‌روند، ممنوع است). گهواره را کنترل نمائید و مطمئن شوید که کودک نمی‌تواند سر خود را از لای نرده‌ها عبور دهد.برای امتحان اگر بتوانید قوطی‌های فلزی نوشابه را از لای نرده‌ها عبور دهید،پس فاصله بین نرده‌ها زیاد است. همیشه وسایل نرمی همانند پتو، بالش، حیوانات پولیشی و ضربه‌گیرها را خارج از فضای خواب کودک خود قرار دهید.

داروها را جابه‌جا کنید
تمامی داروها را در کابینت‌های بلند دور از دسترس و دارای قفل نگه دارید. هرگز دارو را از بسته‌بندی مخصوص ضد کودک، خارج نکنید؛ داروها را در پیش روی کودک مصرف نکنید چرا که او از شما تقلید خواهد کرد. هرگز نام شکلات و آبنبات بر روی دارو نگذارید؛ قرص‌های قدیمی را داخل توالت نریزید. آنها را به داروخانه تحویل دهید، یا داخل کیسه‌های دربسته‌ و به همراه چیزی که کودک‌تان تمایلی به خوردن آن ندارد همانند تفاله‌های چائی، قرار دهید و درون سطل زباله بیاندازید.

مراقب سایبان‌ها و پرده‌ها باشید
تمامی نخ‌های آفتابگیرها، پرده‌ها و سایبان‌ها را خیلی بالا و دور از دسترس کودک قرار دهید یا انتهای آنها را بریده و گیره‌های ضد در رفتن به آنها متصل نمائید. هرگز تخت یا گهواره کودک را در نزدیکی سایبان یا پرده پنجره قرار ندهید. ریسمان‌های آویزان خطر خفگی کودک را به همراه دارند.

مواظب خطر برق‌گرفتگی باشید
برروی تمامی پریزهای برق در دسترس، درپوش قرار دهید تا از برق‌گرفتگی کوچولوی‌تان جلوگیری شود. در صورتی که کودک درپوش‌های کوچک را بیرون آورده و قورت‌ دهد، امکان خفگی  وجود دارد. از درپوش‌هایی که به این منظور ساخته شده و نیازمند دو دست برای بیرون کشیدنند و یا درپوش‌هائی که پیچ می‌شوند استفاده نمائید. برای ایمنی بیشتر یک وسیله سنگین جلوی پریز قرار دهید.

چه زمانی باید برای تغییرات آماده باشیم
حتماً شگفت‌زده خواهید شد که چه زود نوزادتان یاد می‌گیرد به دور خود غلت بزند و  میز(تخت) تعویض پوشک به چیزی خطرناک بدل می‌گردد. اطمینان حاصل کنید که میز شما دارای کمربند ایمنی بوده و همیشه حین تعویض پوشک کمربند او را ببندید. هرگز کودک خود را برروی میز تنها نگذارید. برنامه‌ریزی کرده و پیش از شروع تعویض پوشک، تمامی وسایل مورد نیاز – پوشک، دستمال، کرم بچه، اسباب بازی کوچک و غیره- را در دسترس قرار دهید.

کمدها را قفل کنید
با قرار دادن مواد تمیز کننده خانگی و دیگر مواد شیمیایی در کابینت‌های دارای قفل یا اتصال گیره‌های ایمنی پس از بستن درب کابینت، کودکان‌ کنجکاوتان را در برابر این مواد محافظت کنید. همین کار را با تمامی کابینت‌هائی که وسایل خطرناکی همانند ابزارهای کوچک در آنها قرار دارد، انجام دهید. برای ایمنی بیشتر، مواد و وسایل خطرناک را در قفسه های بالا و دور از دسترس آنها قرار دهید.

ایمنی در اتومبیل را فراموش نکنید
در اتومبیل نیز ایمنی کودک را حفظ کنید؛ تا دو سالگی او را در صندلی کودک رو به عقب قرار دهید. در صورتی که از اتومبیل دست دوم استفاده می‌کنید یا به عبارتی تاریخچه صندلی‌های اتومبیل را نمی‌دانید کودک را در آن قرار ندهید. ممکن است اتومبیل تصادف کرده باشد یا تاریخ مصرف صندلی‌ها تمام شده باشد. از صندلی‌های فرسوده و صندلی‌هایی که کمربندهای آن ناقص یا معیوب است یا دستورالعمل آن را نمی‌دانید، استفاده نکنید. از طریق تماس با کارخانه سازنده و یا سازمان‌های ایمنی محل سکونت‌تان می‌توانید اطلاعات بیشتری در مورد ایمنی صندلی اتومبیل‌تان بدست آورید.

حمام خوبی داشته باشید
برای کوچولوی خود، حمام را جالب و سرگرم‌کننده، اما ایمن نمائید. آب گرم را طوری تنظیم نمائید که دمای آب بیشتر از 50 درجه سانتیگراد نباشد. کف وان، کفپوش ضد سُرخوردن قرار داده و بر روی شیرها پوششی نرم قرار دهید تا سر کوچکش با ضربه به شیر فلزی برخورد نکند. از همه مهمتر هرگز و حتی برای یک لحظه، کودک خود را در وان تنها نگذارید.

حرکات نوزادتان را محدود کنید
اگر در خانه اتاق‌هائی وجود دارد که نمی‌خواهید کوچولوی‌تان وارد آنها شود، از درب‌های مخصوص کودک استفاده نمائید. پیش از راه افتادن یا سینه‌خیز رفتن نوزادتان در بالا و پائین پله‌ها نیز دروازه نصب کنید. از دروازه‌های آکاردئونی استفاده نکنید، ممکن است سر کودک‌تان گیر کند. به دنبال دروازه‌هائی بگردید که به طور ایمن به دیوار نصب می‌شوند و انگشتان کودک در آنها گیر نمی‌کنند.

خطر سقوط از پنجره‌ها را در نظر بگیرید
گهواره کودک و دیگر وسایل را دور از پنجره‌ها قرار دهید. به توری‌های استاندارد پنجره‌ها اطمینان نکنید، این توری‌ها برای بیرون نگه‌داشتن حشره‌ها طراحی شده‌اند نه برای داخل نگه‌داشتن کودکان . در عوض، از توری‌های محافظ کودک یا حتی بهتر از آن، از محافظ پنجره که برای جلوگیری از سقوط کودکان طراحی شده، استفاده نمائید.

اطراف حوض‌ها و استخرها را ایمن کنید
برای ایمنی استخرها، حوض‌ها، لوله‌های آب‌گرم و دیگر تجهیزات خانگی دارای آب همانند آکواریوم‌ها و غیره اقدامات لازم را انجام دهید. حوض‌های حیات پشتی باید در چهار طرف و به طور کامل به وسیله حصارهائی با ارتفاع حداقل 120 سانتی‌متر و با درب‌های دارای قفل حفاظت شوند. پوشش استخر و آژیر نیز برای حفاظت بیشتر مناسب هستند. از رها کردن اسباب‌بازی‌ها به صورت شناور در استخر خودداری نمائید و همانند داخل حمام، زمانی که کودک نزدیک آب است، چشم از او برندارید.

اسباب‌بازی‌های ایمن خریداری نمائید
اسباب‌بازی‌های کودک باید ایمن باشد. اسباب‌بازی‌ها باید خیلی بزرگ‌تر از دهان کودک باشند تا از خفگی کودک بر اثر قورت دادن اسباب‌بازی جلوگیری شود. تمام بخش‌های متصل به اسباب‌بازی همانند چشم عروسک یا پاپیون خرس پشمالو را کنترل نمائید تا محکم بسته شده و قابل جداشدن نباشند. بلافاصله پس از اینکه نوزاد توانست روی زانوها و دستانش سینه‌خیز برود، آویزهای بالای تخت (عروسک‌های کوچک معلقی که معمولاً حین حرکت موزیک می‌نوازند) را جداکنید.

دستگاه‌ها را از برق بکشید
ممکن است تجهیزاتی مانند توستر، قهوه‌جوش ، اوتو یا کاغذ خوردکن را برای راحتی در برق نگه‌دارید؛ اما برخی وسایل می‌توانند با روشن شدن به وسیله کودک، پائین کشیده شدن توسط وی و افتادن روی او یا گیر کردن او لای سیم‌ها، به کودک صدمه بزنند.در صورت عدم استفاده از وسایل آنها را از برق کشیده و در صورت امکان، دور از دسترس کودک قرار دهید.

آژیر نصب کنید
سیستم شناسائی دود و مونوکسید کربن برای ایمنی خانواد شما بسیار مهم هستند. آژیر دود را بیرون اتاق خواب‌ها یا مکان خوابیدن نصب کرده و حداقل یک سیستم شناسائی در هر طبقه داشته باشید. از قرار دادن سیستم شناسائی دود نزدیک به آشپزخانه یا حمام خودداری نمائید؛ چرا که این نواحی می‌توانند به اشتباه آژیر را فعال کرده و کاری کنند که به مرور شما آنها را نادیده بگیرید. هر ماه باتری‌ها را کنترل نمائید.

از جعبه اسباب‌بازی ایمن استفاده نمائید
از جعبه اسباب‌بازی با طراحی ایمن استفاده نمائید.‌ از جعبه هایی که درب آنها لولا شده و به پائین می‌افتد، استفاده نکنید. از جعبه‌ای با درب کشوئی یا درب برداشتنی و جدا استفاده کنید. درصورتی که جعبه اسباب‌بازی شما درب لولائی دارد، از نگهدارنده‌هائی استفاده نمائید که درب را باز نگه می‌دارند. جعبه‌هایی با سوراخ‌های تهویه یا فاصله‌ای زیر درب را انتخاب کنید؛ چرا که ممکن است کودک‌تان به داخل جعبه برود.

تا سطح فکر و دید کودک ، خود را پائین بیاورید
بهترین کار برای آماده‌شدن جهت حفاظت از کودک‌تان، دیدن چیزها به روشی است که کودک می‌بیند. به صورت چهار دست و پا   به اطراف حرکت کنید. چه چیزهائی در سطح دید و دسترس کودک قرار دارد؟ کودکان درمورد هر چیزی که می‌بینند همانند سیم‌های کامپیوتر، ظروف شیشه‌ای روی قفسه‌های کوتاه و غیره، کنجکاو می‌شوند. شاید زمانی که خیلی بالاتر از کودک‌تان قرار دارید، متوجه این وسایل شکستنی یا خطرناک نشوید.

گروه ترجمه مجله پزشکی مادر، نازنین جعفری
منبع: webmd.com

آیا والدین در بهداشت محیط زندگی کودکان ، افراط می کنند ؟

برای کودکان این امری  طبیعی است که در محیط اطراف  خود، دست به اشیا وچیزهایی بزنند  اما گاهی این تماس ها  برای والدین آنها، منزجرکننده اند. با این حال لازم است کودکان را از برخی از این تماس ها کاملا منع کرد :مانند هم غذا شدن با حیوانات خانگی.

پس از هراس از آنفولانزای خوکی و درخواست کارشناسان بهداشت برای شستشوی مداوم دست ها و استفاده دائم از ژل های پاک کننده، دشوار خواهد بود که درمورد فعالیت های فرزندان خود، و تاثیر این فعالیت ها بر سلامت آنها ، نگران نباشید.

مسلما باید مراقب بیماری های عفونی و واگیردار باشیم، اما مسئله قابل بحث این است که افراد نسبت به حفاظت از کودکان در مقابل آلودگی ها و میکروب ها، بیش از حد حساس اند.

آنچه در ادامه به آن اشاره می شود، پاسخ کارشناسان به این سوال است که محیط اطراف کودک تا چه اندازه باید پاکیزه باشد.

فرضیه های بهداشتی

تحقیقات بسیاری نشان می دهند که اگر نوزادان با برخی از میکروب ها مواجه باشند، در آینده کمتر به بیماری هایی چون آسم و انواع حساسیت ها، دچار می شوند.

یک فرضیه بهداشتی به این موضوع اشاره دارد که اگر فرد در دوران کودکی به طور کامل از آلودگی هایی چون انگل ها، باکتری ها و ویروس ها دوربماند، احتمال بیشتری وجود دارد که در بزرگسالی به انواع حساسیت ها ، آسم و بیماری های خود ایمنی، مبتلا شود.

در حقیقت، کودکانی که خواهر یا برادری بزرگتر از خود دارند، یا در مزرعه زندگی کرده اند و یا از سن پایین تری به مهدکودک رفته اند، کمتر دچار حساسیت می شوند.

به گفته دکتر تام مک دِید، استادیار دانشگاه نورث وسترن ، همانطور که مغز کودک برای رشد طبیعی به تحریک، اطلاعات و فعل و انفعال نیاز دارد، سیستم دفاعی او نیز برای قوی شدن، آموختن، سازگار شدن و تنظیم کردن خود، نیاز به این دارد که در معرض میکروب ها قرار بگیرد.

با این وجود، هنوز مشخص نشده است که در محیط اطراف کودکان، چه میکروب هایی باید وجود داشته باشند، برای این منظور به تحقیقات بیشتری نیاز است.

نتیجه یکی از تحقیقات اخیردکتر مک دِید و همکاران او، نشان می دهد افرادی که در دوران نوباوگی خود، قبل از رسیدن به دو سالگی ، به مدفوع حیوانات نزدیک بوده اند و به اسهال مبتلا شده اند، کمتر از سایرین دچار عفونت می شوند.

میان عفونت ها و بیماری های مزمن دوران بزرگسالی، از جمله بیماری قلبی، دیابت و آلزایمر، ارتباط زیادی وجود دارد.

به گفته مک دِید، وظیفه سیستم ایمنی بدن، تنها مبارزه با حساسیت ها، بیماری های خود ایمنی و آسم نیست، بلکه در مقابله با التهاب ها و دیگر بیماری های تضعیف کننده (از بین رفتن تدریجی بافت ها) نیز، نقش بسزایی دارد. تماس   کودکان با میکروب ها، در دوره خردسالی، در بزرگسالی، برای کنترل انواع حساسیت ها، اهمیت دارد.

آیا میکروب زدایی باعث افزایش سلامتی می شود؟

به گفته دکتر مارتین بلاسر، استاد طب داخلی در دانشگاه نیویورک ، بسیاری از میکروب هایی که در محیط زیست و روی پوست بدن ما وجود دارند، نه تنها بی ضرر اند، بلکه طی هزاران سال با انسان همراه بوده اند.

همانطور که رفتارهای انسان در طول نیم قرن گذشته تغییر کرده است، بسیاری از میکروب ها نیز بویژه برخی از آنها که در روده زندگی می کنند، در حال از بین رفتن هستند.

به عقیده بلاسر، این میکروب ها عملکردهای فیزیولوژیکی مهمی دارند، اما به دلیل روش زندگی امروزی، در حال تغییر و نابودی هستند. پیامدهای از بین رفتن این میکروب ها ، ممکن است مفید یا مضر باشد.

پاکسازی بیش از حد محیط اطراف نوزادان، به منظور محافظت از آنها در مقابل بیماری ها، فرصت ایجاد یک سیستم ایمنی قوی را از آنها سلب می کند.

سختگیری در رعایت بهداشت، از قرار گرفتن کودکان در معرض میکروارگانیسم های طبیعی که برای آنها مفید هستند، جلوگیری می کند، همانطور که مصرف بیش از حد آنتی بیوتیک ها، سلامت انسان را به خطر می اندازد.

از سوی دیگر،یک فرضیه دیگر نیز وجود دارد. بسیاری از نظریه پردازان علوم بهداشتی، بر این باورند که میکروب های موجود در خاک، برای بدن انسان مفیدند.

به گفته بلاسر، "این فرضیه جالبی است، اما به عقیده من میکروب های موجود در خاک، تناسبی با بدن ما ندارند. این میکروب ها مربوط به خاک هستند و با بدن انسان سازگار نیستند."

والدین چه کاری باید انجام دهند؟

حفظ سلامت کودکان ، مانند بسیاری از امور زندگی، مستلزم رعایت تعادل است. والدین و پزشکان باید توجه کنند که تجویز آنتی بیوتیک، برای چه  تبی ضرورت دارد. مصرف بی رویه آنتی بیوتیک، باعث تضعیف سیستم ایمنی بدن، در مقابله با عفونت ها می شود.

مک دید معتقد است که برای میکروب زدایی محیط اطراف کودک خود، نیازی نیست که همه چیز را بشویید و ضدعفونی کنید.

گروه ترجمه مجله پزشکی مادر، نرگس میرزهرایی
منبع: webmd.com

علائم و عوارض پوستی به علامتی مشخص بر روی بدن فرد گفته می‌شود.

ماه ‌گرفتگی یا عارضه پوستی چیست؟

ماه‌گرفتگی علامتی رنگی بر رو یا در زیر پوست شخص می‌باشد که در زمان تولد یا اندکی پس از تولد ظاهر می‌شود. برخی ماه‌گرفتگی‌ها ،با گذشت زمان کمرنگ شده؛ برخی دیگر پررنگ‌تر می‌گردند. ماه‌گرفتگی بر اثر سلول‌هایی که پیگمنت‌های رنگی بیشتری تولید می‌کنند یا رگ‌هایی که به طور صحیح رشد نکرده‌اند ایجاد می‌شود. بیشتر ماه گرفتگی‌ها بی‌خطر و بدون درد هستند. در موارد نادر، می‌توانند منجر به مشکل شده یا با مشکلات دیگر مرتبط باشند. تمامی ماه‌گرفتگی‌ها باید توسط پزشک کنترل شوند.

لکه‌های قرمز Salmon Patches

لکه‌های قرمز آشیانه‌ رگ‌های خونی هستند که به صورت لکه‌های مسطح، صورتی و کوچک برروی پوست ظاهر می‌شوند. این لکه‌ها در یک سوم نوزادان دیده می‌شوند. لکه‌ها ممکن است در پشت گردن ( به این دلیل به آنها گاز لک لک گفته می‌شود)، فاصله بین دو چشم (به این دلیل به آنها بوسه فرشته گفته می‌شود) یا بر روی پیشانی ،بینی، لب بالایی یا پلک چشم کودک مشاهده شوند. برخی لکه‌ها با رشد کودک ناپدید شده، اما لکه‌هایی که در پشت گردن دیده می‌شوند، اغلب باقی می‌مانند. لکه‌های قرمز نیازی به درمان ندارند.

لکه‌های قرمز شرابی Port Wine Stains

لکه قرمز شرابی لکه‌ای مسطح و قرمز مایل به صورتی است که در زمان تولد ایجاد شده و به تدریج با افزایش سن تیره‌تر شده، رنگ بنفش مایل به قرمز به خود می‌گیرد. بسیاری از این لکه‌ها ضخیم‌تر و بزرگ‌تر نیز می‌شوند. این عارضه پوستی به دلیل گشاد شدن مویرگ‌ها در سه کودک از هر هزار نوزاد رخ می‌دهد. لکه‌هایی که بر روی پلک چشم دیده می‌شوند، ممکن است خطر کوری را افزایش دهند. این لکه‌ها می‌توانند نشانه اختلالات دیگر باشند ؛ اما عموما اینگونه نیست. درمان‌ این لکه ها شامل درمان با لیزر، پیوند پوست و آرایش پوشاننده، است.

لکه‌های مغولی Mongolian Spots

لکه‌های مغولی لکه‌هایی هموار و مسطح از آغاز  تولد هستند. اغلب این لکه‌ها در بخش پایینی کمر و باسن نوزاد دیده شده، معمولاً آبی رنگ بوده، اما ممکن است خاکستری متمایل به آبی، آبی مایل به خاکستری یا قهوه‌ای نیز باشند. این لکه‌ها شبیه کبودی هستند. لکه‌های مغولی بیشتر در نوزادان با پوست‌ تیره دیده می‌شوند. لکه‌های مغولی تا هفت سالگی و به مدرسه رفتن کودک کم‌رنگ می‌شوند، اما هرگز ناپدید نمی‌شوند. هیچ درمانی برای این لکه‌ها لازم نیست.

لکه‌های شیر قهوه‌ای Cafe-Au-Lait Spots

این لکه ها بیضی شکل و هموار بوده و رنگ آنها از قهوه‌ای روشن تا تیره متغیر است و وجه تسمیه آنها نیز به همین دلیل است. این لکه ها معمولاً در بالاتنه، باسن و روی پاها دیده می‌‌شوند. لکه‌های شیر قهوه‌ای با افزایش سن بزرگتر و تیره‌تر شده، اما به طور کلی مشکلی به حساب نمی‌آیند. با این وجود داشتن چند لکه بزرگ‌تر از یک سکه 50 تومانی می‌تواند با مشکلات نروفیبوماس (پدیدار شدن لکه‌ها و خال‌های گوشتی به رنگ پوست به تعداد بسیار زیاد) و در موارد نادر سندرم مک‌کن آلبرایت(ایجاد بیماری در پوست و استخوان) مرتبط باشد. در این صورت به پزشک مراجعه کنید.

همانژیوم توت‌فرنگی

همانژیوم‌ها ، مجموعه‌ای از رگ‌های خونی کوچک، در کنار یکدیگر هستند. همانژیوم توت‌فرنگی در سطح پوست، معمولاًً در صورت، پوست سر، کمر یا سینه دیده می‌شود. این لکه‌ها ممکن است قرمز یا بنفش بوده، اغلب برجسته با حاشیه‌های مشخص هستند و در دو درصد نوزادان دیده می‌شوند.

همانژیوم توت‌فرنگی معمولاً چند هفته پس از تولد پدیدار می‌گردد. در سال اول تولد به سرعت رشد کرده و در حدود سن 9 سالگی ناپدید می‌شود. ممکن است اندکی تغییر رنگ پوست یا چروک در محل قبلی عارضه باقی بماند. هیچ درمانی مورد نیاز نیست، اما در صورتی که این عارضه در نزدیکی دهان، چشم‌ها یا هرجای دیگری که می‌تواند خونریزی کرده و آلوده شود پدیدار گردند، بهتر است درمان شده و برداشته شوند.

همانژیوم ژرفا

این عارضه در بدو تولد وجود داشته، نوع عمیق‌تر آن در زیر پوست بوده و به صورت توده‌های اسفنجی آبی رنگ پر شده از خون به نظر می‌آیند. اگر به اندازه کافی عمیق باشند، ممکن است پوست رویی کاملاً عادی به نظر برسد. همانژیوم  ژرفا معمولاً بر روی گردن و سر پدیدار شده و اغلب با فرارسیدن سن بلوغ از بین می‌روند. ممکن است ترکیبی از همانژیوم توت‌فرنگی و ژرفا در کنار هم دیده شود.

ناهنجاری وریدی

ناهنجاری وریدی به دلیل رگ‌های غیر عادی و ساتع شده، ایجاد می‌گردد. با وجود اینکه این عارضه در بدو تولد وجود دارد، ممکن است تا اواخر کودکی یا بزرگسالی پدیدار نشود. ناهنجاری وریدی در یک تا چهار درصد نوزادان رخ می‌دهد. این عارضه بیشتر در  فک‌ها، گونه، زبان و لب‌ها دیده می‌شود، اما ممکن است در نقاط دیگر بدن نیز پدیدار شود. رشد این لکه‌ها با گذشت زمان ادامه پیدا کرده و لکه‌ها، کوچک‌تر نمی‌شوند. درمان شامل تصلب درمانی یا جراحی است که گاهی برای برطرف نمودن درد یا عملکرد ناقص عضو، ضروری است.

خال گوشتی مادرزادی

خال‌های گوشتی مادرزادی خال‌‌های گوشتی هستند که در بدو تولد ظاهر می‌شوند. ممکن است سطح خال هموار، ناهموار یا برجسته باشد. خال‌های‌ گوشتی مادرزادی می‌توانند در تمام نقط بدن و در هر اندازه‌ای از کمتر از دو سانت تا بیش از بیست سانت دیده شوند. خال‌های گوشتی مادرزادی به ویژه آنهایی که اندازه بزرگی دارند، خطر ابتلا به ملانوما (تومور سیاه‌رنگ در قشر عمیق پوست) یکی از مرگبارترین سرطان‌های پوست را افزایش می‌دهند. تمامی خال‌های گوشتی باید از نظر تغییرات زیر نظر گرفته شوند.

گروه ترجمه مجله پزشکی مادر، نازنین جعفری
منبع: webmd.com

چرا بعضی ‌ها به ارتودنسی احتیاج پیدا می‌کنند؟

سیم گذاشتن بخشی متداول و قابل‌انتظار از دوران بلوغ است (و البته خیلی از افراد بزرگسال هم ارتودنسی می‌کنند). برای درک بهتر از اینکه چرا به سیم و سایر ابزارهای ارتودنسی نیاز پیدا می‌شود، بهتر است ابتدا کمی درمورد دندان‌ها توضیح دهیم.

در کودکی دندان‌های شیری یکی پس از دیگری می‌افتند و با دندان‌های دائمی جایگزین می‌شوند. بااینحال دندان‌های دائمی بعضی افراد در زاویه درست و فاصله مناسب از هم رشد نمی‌کنند.

دندان‌های بعضی‌ها ممکن است خیلی نزدیک به هم یا روی هم دربیایند. دندان‌های بعضی هم ممکن است پیچ در پیج رشد کند. بعضی‌ها دهان‌های کوچکی دارند و این باعث می‌شود دندان‌ها فضای کافی برای رشد نداشته باشند و روی هم بیفتند.

و در بعضی موارد، فک بالایی و پایینی یک اندازه نیستند. وقتی نیمه پایینی فک کوچک باشد، باعث می‌شود که وقتی دهان بسته شود، فک بالایی آویزان شود و روی فک پایین قرار نگیرد و مشکلی که اُوِربایت  (overbite) خوانده می‌شود ایجاد شود. وقتی برعکس این مشکل اتفاق بیفتد (فک پایینی بزرگتر از فک بالایی باشد)، آندِربایت (underbite) نامیده می‌شود.

همه این اختلالات مختلف یک نام دارند: بدشکلی دندان‌ها (malocclusion). این مشکلات تقصیر هیچکس نیست و معمولاً ارثی هستند، درست مثل رنگ چشم‌ها یا قد.

در برخی موارد، چیزهایی مثل بیماری‌های دندان، افتادن و از دست دادن زودهنگام دندان‌های شیری یا دائم، برخی انواع مشکلات پزشکی، تصادف، عاداتی مثل مکیدن شست دست می‌تواند منجر به بروز این اختلالات شود.

بدفرمی دندان‌ها به این دلیل می‌تواند یک مشکل قلمداد شود که در جویدن صحیح اخلال ایجاد می‌کند. ازآنجاکه جویدن اولین بخش خوردن و گوارش است، خیلی مهم است که دندان‌ها از پس آن کار بربیایند. مسواک زدن و تمیز کردن دندان‌هایی که ردیف نباشند هم سخت‌تر است و می‌تواند موجب پوسیدگی دندان‌ه و مشکلات لثه شود. و آخر اینکه، افراد زیادی که دچار بدفرمی دندان هستند با ظاهر خود مشکل دارند. ارتودنسی و سیم به آنها کمک می‌کند لبخند زیباتری داشته باشند.

اگر دندانپزشکی تصور کند که فردی نیاز به سیم یا سایر ابزارهای اصلاحی دارد، او را به متخصص ارتودنسی معرفی خواهد کرد. متخصصین ارتودنسی دندانپزشکانی هستند که آموزشات خاصی برای تشخیص و درمان برفرمی دندان‌ها و فک دیده‌اند.

اکثر دندانپزشکان عادی می‌توانند بعد از شروع رشد دندان‌های دائمی افراد بگویند که آیا بدفرم خواهند بود یا خیر—بعضی‌اوقات حتی در 6، 7 سالگی فرد—و متخصص ارتودنسی درمان بینابینی را توصیه می‌گنند. این روش درمان شامل استفاده از ابزارهایی برای تاثیر گذاشتن بر رشد صورت و کمک به رشد بهتر  دندان‌ها است و به جلوگیری از مشکلات جدی‌تر کمک می‌کند. در بسیاری از موارد، بیمار تا سنین نوجوانی به متخصص ارتودنسی معرفی نمی‌شود.

تشخیص

قبل از گذاشتن سیم، متخصص ارتودنسی باید مشکل را تشخیص دهد. این یعنی از روش‌های مختلف، ازجمله عکس، رادیولوژی و نشان‌گذاری استفاده می‌کنند.

رادیولوژی ایده خوبی به متخصص ارتودنسی می‌دهد که دندان‌ها کجا قرار گرفته‌اند و آیا دندان دیگری هم از لثه بیرون خواهد آمد یا خیر. رادیولوژی‌های پیشرفته و خاص که از زاویه 360 درجه دور سر گرفته می‌شود نیز تجویز خواهد شد. این نوع رادیولوژی رابطه بین دندان‌ها را با فک و فک را با سر نشان می‌دهد. متخصص عکس‌های عادی هم از صورت بیمار می‌گیرد تا این روابط را بهتر درک کند.

و آخر اینکه، متخصص ارتودنسی به نشان‌گذاری دندان‌های بیمار هم نیاز پیدا خواهد کرد که در این مورد از بیمار خواسته می‌شود که یک ماده نرم را گاز بگیرد و از آن بعدها برای مدل دقیق دندان‌ها استفاده می‌شود.

درمان

زمانی که تشخیص کامل شد، متخصص ارتودنسی می‌تواند درمورد نوع مناسب درمان تصمیم بگیرد. در برخی موارد، فقط به یک گیره قابل جابجایی نیاز خواهد بود. در موارد نادر (مخصوصاً در مواردی که اُوربایت یا آندربایت شدید باشد) نیاز به عمل جراحی است. اما در اکثر موارد، سیم درمان مناسب است.

سیم دندان‌ها را صاف می‌کند زیرا دو عمل مهم انجام می‌دهد: برای مدت معینی در جای خود مانده و فشار مداومی  ایجاد می‌کند. این دو عمل در کنار هم باعث می‌شود که سیم محل قرارگیری دندان‌ها را در دهان بیمار تغییر دهد.

انواع مختلف سیم ارتودنسی

متخصص ارتودنسی می‌تواند انواع مختلف سیم‌ها را برای بیماران مختلف مهیا کنند. بعضی از آنها از فلزی سبک ساخته شده و دور هر دندان پیچیده می‌شوند، درحالیکه انواع فلزی دیگر آن با چسبی مخصوص به سطح بیرونی دندان می‌چسبند.

سیم‌های شفاف قادر به چسبیدن به سطح خارجی دندان‌ها هستند، همینطور انواع سرامیکی که درست همرنگ دندان‌ها هستند. برای بعضی بیماران می‌توان از سیم‌ها کوچک یا سیم‌های نامرئی استفاده کرد که سطح داخلی دندان‌ها می‌چسبند. در بسیاری از موارد، بیمار خود قادر به انتخاب نوع سیم خود می‌باشد.

در انتخاب‌های جدیدتر، متخصصین ارتودنسی بدون‌سیم، از یکسری وسایل شفاف و قابل جابجایی استفاده می‌کنند که برای مدتی مشخص روی دندان‌ها قرار می‌گیرند. این وسایل روی دندان‌های بدفرم فشار وارد می‌کنند و به تدریج آنها را در محل درست خود قرار می‌دهند.

اینکه این وسایل چه مدت باید روی دندان‌ها بمانند به برنامه درمانی پزشک برای آن شخص بستگی دارد. این وسایل و برنامه درمانی بنابر مدل گرفته شده از دندان‌ها، به صورت کامپیوتری طراحی می‌شوند. دندانپزشک یا متخصص ارتودنسی باید تصمیم بگیرند که شما هم برای این نوع درمان مناسب هستید یا خیر.

اصلاح محل قرارگیری دندان‌ها با هر متد درمانی معمولاً بین 6 ماه تا 3-2 سال طول می‌کشد.

با سیم، بعد از مد زمانی که برای بیمار تعیین شده است،  متخصص ارتودنسی روی بخش دیگر درمان کار می‌کند: اینکه مطمئن شود که سیم‌ها فشار مناسب را وارد می‌کنند. برای دست یافتن به این، بیمار باید به طور مرتب برای ویزیت بیاید که معمولاً ماهی یکبار است. طی این ویزیت‌ها، متخصص فنر و نوارهای لاستیکی به سیم وصل می‌کند تا فشار بیشتری به دندان‌ها وارد کند. گاهی‌اوقات، نوارهای لاستیکی دندان‌های مشخصی را به هم وصل می‌کند تا فشار مخالف ایجاد کند.

برای بعضی از نوجوانان، اگر سیم‌ها به تنهایی برای صاف کردن دندان‌ها یا تغییر محل فک کافی نباشند، متخصص ارتودنسی تصمیم می‌گیرد که بیرون از دهان نیاز به فشار بیشتر است. در چنین مواردی، لازم است که بیمار از پوشش سیمی سر یا گردن استفاده کند که برای آن سیم‌هایی داخل دهان نصب شده و پوشش را به سر وصل می‌کند. در اکثر مواقع کافی است که این پوشش فقط موقع خواب یا شب‌ها یا در خانه استفاده شود.

ممکن است مدتی طول بکشد اما با انتخاب درست و زمانبندی مناسب، دندان‌ها به کندی اما ثطعاً به محل اصلی خود برمی‌گردند.
در بعضی موارد ممکن است بیمار احساس ناراحتی در دهان خود کند زیرا فشار نه فقط به دندان‌ها بلکه به جاهای دیگری هم وارد می‌شوند. معمولاً استفاده از ایبوپروفن یا استامینوفن می‌تواند به از بین بردن این درد کمک کند.

اگر بعد از گذاشتن سیم‌ها درد زیادی داشتید، با متخصص ارتودنسی خود درمیان بگذارید؛ او می‌تواند مشکل را برطرف کند.

مراقبت از دندان‌های ارتودنسی شده

متخصص ارتودنسی روش مراقبت صحیح از دندان‌هایتان را به شما آموزش می‌دهد.
سیم، فنر و نوارهای لاستیکی مثل آهن‌ربایی غذا و پلاک را به خود جذب می‌کنند که اگر تحت شستشوی مناسب قرار نگیرند، موجب لک آوردن دائمی دندان‌ها می‌شوند. اکثر متخصصین ارتودنسی مسواک زدن بعد از غذا خوردن با خمیردندان حاوی فلوراید و تمیز کردن غذاهای مانده لای دندان‌ها را توصیه می‌کنند. بعضی از متخصصین هم دهان‌شوی‌های حاوی فلوراید را تجویز می‌کنند که به محل‌هایی از دهان وارد می‌شود که مسواک به آن دسترسی ندارد.

بعضی از کسانیکه سیم می‌گذارند بیشتر در معرض آفت زدن دهان قرار می‌گیرند (بخاطر اینکه سیم‌ها به سطح داخلی دهان فشار می‌آورند). اگر چنین اتفاقی بیفتد، متخصص ارتودنسی برای بیمار داروهایی تجویز می‌کند که روی آفت قرار گرفته و آن را درمان می‌کند. مالدین موم روی سیم‌ها هم می‌تواند از بروز مشکل جلوگیری کند.

مراقبت‌های بعد از برداشتن سیم‌ها

بعد از اینکه مدت زمان زیاد داشتن سیم روی دندان را تحمل کردید، بالاخره روز جادویی فرا می‌رسد: متخصص ارتودنسی سیم‌های شما را برمی‌دارد! بعد از تمیز کردن کامل دندان‌ها، متخصص دوباره گرفتن رادیولوژی و نشان‌گذاری دندان‌ها را تکرار خواهد کرد. این باعث می‌شود متخصص ارتودنسی بتواند به طور کامل موقعیت را بررسی کند.

در برخی موارد، اگر بعد از برداشتن سیم‌ها به نظر نرسد که دندان‌های عقل در جای درست دربیایند، دکتر متخصص تجویز می‌کند که آن دندان‌ها کشیده شوند زیرا این دندان‌ها باعث می‌شوند که دندان‌های تازه صاف و ردیف شده حرکت کرده و در دهان حرکت کنند.

یکی دیگر از مسائل مهم بعد از برداشتن سیم‌ها، نگهداری یا نگه داشتن دندان‌ها در جای خود است. واقعیت این اس که اکثر نوجوانان، بعد از گذاشتن سیم دیگر دوست ندارند کارشان به متخصص ارتودنسی بخورد.

اما بااینکه دندان‌ها به طور موفقیت‌آمیزی حرکت کرده و به جای مناسب خود رفته‌اند، اما هنوز هم ثابت نیستند—باید در محل درست باقی بمانند تا استخوان‌ها، لثه‌ها و عضلات خود را با این تغییر وفق دهند. این مسئله معمولاً بااستفاده از گیره‌های نگهدارنده میسر می‌شود.

بعضی از این گیره‌ها از پلاستیک شفاف و سیم های فلزی ساخته می‌شوند که سطح خارجی دندان‌ها را می‌پوشانند و برخی دیگر از آنها لاستیکی هستند. اکثر گیره‌های نگهدارنده باید به مدت 6 ماه مداوم استفاده شوند و بعد به تدریج مدت استفاده آن فقط به هنگام خواب کاهش می‌یابد. اینکه چه مدت باید از این نگهدارنده‌ها استفاده شود به بیمار بستگی دارد—یک بیمار فقط به چند ماه استفاده از آن نیاز دارد درحالیکه برخی دیگر باید سالها از آنها استفاده کنند.

این بازه زمانی هرمدت که باشد، استفاده از آنها اهمیت زیادی دارد؛ بدون آنها ممکن است دندان‌ها به محل قبلی خود برگردند و همه زحمت‌هایتان بر باد رود.

مهمترین مسئله‌ای که وقتی از گذاشتن این سیم‌ها خسته می‌شوید باید به خاطر داشته باشید این است که بدانید افراد خیلی زیادی مثل شما هستند.

و با همه زحمت‌ها بالاخره روزی می‌رسد که سیم‌هایتان را بردارید و آنوقت لبخندی زیبا و دلپذیر خواهید داشت.

منبع: kidspersia.com

لکنت زبان عمدتا و بطور کلی جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی آغاز شده و یک پدیده خاص دوران کودکی است. معمولا از سنین 2 تا 4 سالگی شروع می‌شود. لکنت زبان از مهمترین و متداولترین اختلالات تکلمی است. در سنین 6 تا 7 سالگی نیز که مصادف با زمان آغاز مدرسه می‌باشد به لحاظ ویژگیهای عاطفی و سازگاری اجتماعی خاص این دوره موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت زبان در میان کودکانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی می‌باشند. گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلا به نحوی لکنت زبان داشته‌اند دچار لکنت زبان می‌شوند.

در واقع سن ، شرایط و ویژگیهای بلوغ نیز احتمالا در تغییر شکل یا تشدید لکنت موثر است. لکنت زبان در میان پسران بیشتر از دختران است و در بررسی‌ها و تحقیقات مختلف نسبتی در حدود 70 درصد برای پسران و 30 درصد برای دختران ذکر گردیده است. بسیار دیده‌ایم که بعضیها به هنگام صحبت ، لکنت زبان دارند؛ یعنی زبان‌شان بر سر برخی از حروف گیر می‌کند. با چنین افرادی باید با ملایمت رفتار کرد؛ ولی متاسفانه عده‌ای هستند که کند زبانی را دستاویز شوخی و ریشخند می‌پندارند. کندی زبان در جایی پیش می‌آید که دستگاههای تکلم انسان دچار پاره‌ای از تشنج‌هاست؛ از اینرو ادای کلمات ناگهان به مانع برخورد می‌کند و پیوسته مکثی در میان صحبت روی می‌دهد. به هنگام چنین رویدادی معمولا انسان حرفی را که روی آن مکث ایجاد شده است، چندبار تکرار می‌کند.

انواع لکنت

لکنت کلونیک یا حالت تکراری در بیان کلمه

در این نوع از لکنت زبان کودک یک سیلاب از کلمه‌ای را (که معمولا اولین سیلاب کلمه را) با سرعت و تشنج تکرار می‌کند. مثلا کلمه پدر را چنین بیان می‌کند : پ پ پ پدر.

لکنت تونیک یا توقف در تلفظ

در این حالت در فعالیت عضلات تلفظی چند ثانیه توقف و سکون بوجود می‌آید و کودک دچار وقفه در تلفظ و ادای کلمه همراه با فشار ، کوشش و حرکات خاصی است. کودک مبتلا به این لکنت برای ادای کلمه شدیدا به خودش فشار می‌آورد و پس از لحظاتی سکون بطور ناگهانی و با تشنج کلمه را ادا می‌کند.

مراحل مختلف لکنت

کودکانی که دچار لکنت زبان هستند معمولا و از بدو پیدایش لکنت تا مرحله نهایی مراحل مختلفی را به شرح زیر می‌گذراند.

لکنتی که کودک پذیرفته است.

کودک در این مرحله متوجه می‌شود که برخی از حروف و کلمات را بطور غیرطبیعی تکرار می‌کند. اما به نظر می‌رسد که نگران حالت گویایی خودش نیست. کودک از این که اختلال تکلمی دارد ناراحت نبوده و رنجی نمی‌برد و کوششی هم برای رفع آن نمی‌نماید. در این مرحله ،‌ لکنت کودک معمولا همراه با اختلالات تنفسی و یا علایم و عوارض بیماری نمی‌باشد. نوع لکنت کودک در این مرحله بیشتر از لکنت تکراری است و به همین دلیل در این حالت برنامه‌های گفتار درمانی موثر است.

لکنتی که کودک در برابر آن عکس العمل نشان می دهد (لکنت پس رانده)

بتدریج که کودک بزرگ شده و دامنه مکالمات وسیع تر می‌شود به واسطه رفتار‌های خاص و فشارهایی معمولا از سوی همسالان ، والدین و معلمان متوجه کودک می‌شود، که کودک بطور قابل توجهی با تعجب و گاه همراه با دلسردی نسبت به چگونگی اختلالات گویایی خود عکس العمل نشان می‌دهد. مثلا به محض اینکه برخی از اعضای فامیل و نزدیکان و اطرافیان کودک متوجه می‌شوند که او لکنت دارد، رفتارها و واکنش‌های مختلفی نشان می‌دهند. وی این واکنشها را درک کرده و بالطبع عدم اطمینان و تنش عضلانی او بیشتر می‌شود.

لکنت پیچیده و شدید

بتدریج که حرکات و رفتار ضمنی همراه با لکنت به صورت غیر ارادی ظاهر می‌گردد، شدت لکنت افزایش می‌یابد. به نحوی که کودک نسبت به همه موفقیتها و به همه کلمات و همه اصواتی که با عدم روانی و سلامت او در صحبت توام می‌شوند، حساسیت و نگرانی پیدا می‌کند. در این شرایط لکنت خود ، روز به روز پیچیده تر و شدیدتر می‌شود. بطوری که هر چقدر بیشتر نسبت به موفقیتها ، کلمات و جملات از خود نگرانی و ترس نشان می‌دهد، لکنت او بیشتر می‌شود و هر چقدر لکنت او بیشتر می‌شود نگرانی و ترس او از شرایط و موقعیتها و کلمات و اصوات افزایش می‌یابد.

علل لکنت

در واقع دلایل بروز لکنت زبان در کودکان ، تا کنون بطور دقیقی روشن نشده است. اما آنچه که تا حدودی مشخص است، آن است که لکنت نمی‌تواند علت واحدی داشته باشد. بلکه همواره معلول علت بدنی ، عاطفی ، اجتماعی و یا ترکیب این عوامل است. بسیاری از افرادی که لکنت زبان دارند دچار بعضی از ناراحتیهای عصبی و ناسازگاری‌های اجتماعی هستند. اما تشخیص اینکه آیا اینگونه ناراحتیهای روانی علت لکنت زبان است و یا لکنت خود حاصل حالات و فشارهای ناشی از اختلالات روانی است، بسیار مشکل است. در بعضی از مواقع لکنت ربان ممکن است حاصل نارساییها و اختلالات دستگاه عصبی باشد و یا در مواردی نیز لکنت زبان از زمان کودکی در اثر بعضی ناهنجاریهای خفیف فیزیولوژیکی پدید می‌آید.

روشهای اصلاح و درمان لکنت زبان

امروزه از روشهای مختلفی برای اصلاح ، درمان و بازپروری اختلالات گویایی و لکنت زبان استفاده می‌نمایند. از جمله این روشها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد.

روشهای زبانی یا تلفظی

برای انجام این عمل بهترین هماهنگی‌ها بین حنجره ، گونه‌ها ، زبان و لب‌ها لازم است؛ اما همین که در این هماهنگی خللی ایجاد شود، زبان به لکنت می‌افتد. پیش از سن 4 یا 5 سالگی به‌ندرت معلوم می‌شود که کودک لکنت زبان دارد. کندی زبان بر اثر اختلال‌های بدنی یا برآشفتگی‌های عاطفی، در انسان رشد می‌یابد. گویا بتوان در پاره‌ای موارد ، کند زبانی را از راه آموزش برطرف کرد؛ یعنی به شخص مبتلا آموخت که چگونه آهسته آهسته چیزی را بخواند؛ آهسته آهسته و با توجه خاص به حرف زدن خود ، سخن بگوید و هر هجایی را با کمال دقت ادا کند.

همچنین به وی می‌آموزند چگونه به هنگام بند آمدن زبانش ، تنفس خود را تنظیم کند. بر اثر مطالعه درباره صوتها یا ترکیب صوتهایی که چنین مشکلی را فراهم می‌آورند، به پاره‌ای از تمرینهای مرحله‌ به مرحله‌ای ، برای خواندن دست یافته‌ایم که با انجام آن می‌توان تا حدود زیادی بر مشکل «کند زبانی» چیره شد. به هر حال ، درمان لکنت ‌زبان باید بوسیله متخصص انجام گیرد. این نکته نیز بسیار قابل توجه است که نباید مبنای عاطفی را در کند زبانی نادیده گرفت.

روش دو جانبه یا مکمل

در این روش به بازپروری و پرورش جنبه‌های دوگانه فکری و زبانی اهمیت فراوان داده می‌شود. این روش بیشتر در مورد کودکان 3 تا 7 ساله استفاده می‌شود و معمولا نتایج ثمر بخشی دارد. هدف این روش در واقع پرورش دوگانه‌ای از قدرت و صحت تفکر ، قدرت و صحت بیان است. به عنوان مثال برای نیل به این منظور به کودک می‌آموزند که افکار خود را اصلاح و روشن دریابد، فقط افکار واضح و روشن خود را به زبان جاری نماید و کلمات و جملات را دقیق و رسا بازگو نماید.

روشهای روان درمانی

این روشها بویژه در مورد افرادی که دچار کشمکش‌های عاطفی و اختلالات روانی عصبی هستند بکار می‌رود. روش روان درمانی برای کودکان سنین پایین ثمر بخش نمی‌باشد.

روش دارو درمانی

برخی اعتقاد دارند که یکی از عوامل لکنت تنش‌ها و اضطراب و هیجانات عاطفی است. لذا داروهای آرام بخش می‌توانند تا حدودی کودک را از اضطراب و هیجانات عاطفی به دور داشته و در نتیجه لکنت زبان او را تقلیل دهند.

رفتار درمانی

یکی دیگر از روشهای متداول و نسبتا جدید در اصلاح و بازپروری لکنت زبان روش تغییرات و اصلاحات رفتاری می‌باشد. نظریه مدافعان این روش در این است که یکی از علل لکنت زبان کودک رفتارهای سازش نایافته و یا ناهنجار اوست. لذا در این روش سعی بر اصلاح رفتارها و بالطبع تقلیل لکنت زبان کودک است.

روش خود درمان گری

این روش که در واقع می‌تواند نوعی روش رفتار درمانی نیز تلقی شود، بر این اساس استوار است که فرد لکنتی با انگیزه قوی و ایجاد تغییرات لازم در زمینه بازخوردها و نگرشهایش نسبت به لکنت خود به برنامه‌ای منظم ، مشخص و بطور جدی و مصمم تلاش کند که اختلال گویایی خود را اصلاح کند.

منبع: وب سایت رشد

محققان گزارش دادند که خطر ابتلا به سرطان خون و مغز در کودکانی که سرآنها سیتی اسکن می شود ، افزایش می یابد.

به گفتۀ مارک پیرس، دکتر و محقق دانشگاه نیوکاسل انگلستان، و همکاران وی :«این افزایش خطر، کم اما قطعی ست . با این حال مزایای سیتی اسکن در درمان بالینی بسیار بیشتر از آن است که بتوان از آن چشم پوشی کرد».

پیرس و همکارانش به صورت آنلاین در مجلۀ لانست در این باره گفتند : «میزان پرتو افشانی در سیتی اسکن سر باید به حداقل برسد وپزشکان برای هر باراستفاده باید توجیه و استدلال روشنبالینیداشته باشند».

محققان در یک نشست رسانه ای در لندن، مکرراً برارزش بالینی اسکن تأکید کردند .

مک هاف ، رادیولوژیست اطفال دربیمارستان بزرگ کودکان Ormond در لندن ، در این باره گفت:«سی تی اسکن جان انسان ها را نجات  میدهد ».وی افزود : « میزان پرتو افشانی در تجهیزات مدرن سی تی در مقایسه با دستگاه های مورد استفاده قبل از سال 2002 ، 80 تا 90٪ کاهش یافته است».

این در حالی ست که یافته هایی که منجر به این  تحلیل  شده اند ،حاصل بررسی بیش از 178.000 کودک سی تی اسکن شده میان سال های 1985 تا 2002، بوده است.

اما، پیرس به خبرنگاران گفت:« مطالعات قبلی با استفاده از تکنیک های مدلسازی انجام یافته است.در حالی که بررسی های جدید برای اولین بار مطالعه ای مستقیم برای آگاهی از خطر ابتلا به سرطان بربیمارانی است که تحت سی تی اسکن قرار دارند».

اندرو اینشتین، پزشک مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک ، در این باره اظهار داشت:«خطرات ناشی از سی تی واقعی اما ناچیزند .در دهۀ گذشته آگاهی ازاین خطرات افزایش یافته است .و این  "آگاهی" و تمرکز افکار عمومی بر این امر با انتشار مطالعۀ پیرس و همکارانش  تقویت می شود. انتظار می رود که حداقل یک دوجین مطالعات گروهی دیگر در چند سال آینده از کشورهای مختلف دربارۀ این مسئله انجام شود که در همۀ آنها به مطالعۀ پیرس و همکارانش ارجاع  شده است در هر حال همۀ آنها جزو مدارک تلقی خواهند شد».

وی در ادامه افزود: « استفاده از سی تی اسکن با دلایل محکم بالینی رو به افزایش است،بنابراین ما باید تلاشمان را برای توجیه و خوش بین کردن دوبارۀ مردم به سی تی اسکن دو چندان کنیم ».

دربارۀ نتیجۀ مذاکرات پیرس به خبرنگاران گفت:«سیتی فقط در صورتی باید استفاده شودکه از دیدگاه بالینی توجیه منطقی و روشنی برای آن وجود داشته باشد».

گروه ترجمه مجله پزشکی مادر، روژیار احقری
منبع: www.medpagetoday.com