دردهای ناحیه سینه که با ایسکمی (کم خونی موضعی) قابل برگشت میوکارد در ارتباط می باشند ، اصطلاحاً آنژین صدری نامیده میشوند. این درد ها نتیجه عدم توازن بین نیاز ماهیچه های قلبی به خون و شبکه خونرسانی این ماهیچه ها بوده و عمومـــاً در اثر انسداد عروق کرونر پدید می آید. این بیماران ، فشار زیاد یا درد شدیدی در ناحیه ی زیر جناغ احساس می نمایند که اغلب یا از دردهای شانه و بازو نتیجه می شود و یا با گردن و آرواره در ارتباط می باشد.

حمله های این بیماری با فشار زیادی همراه بوده و از یک تا ۱۵ دقیقه به طول انجامیده و بوسیله استراحت تسکین می یابند.

عروق کرونر یا بوسیله تصلب شرائین که در اثر رسوب چربی ایجاد می شود کاملاً مسدود شده و یا بوسیله انقباض عضلات جدار رگ (spasm) تنگ می گردند.

اگر ایسکمی بقدری طول بکشد که خسارات شدیدی ( نکروز ) به ماهیچه قلب وارد شود ، این بافت از بین رفته و می میرد و دردهای خاصی به مدت طولانی و با شدت بسیار در این ناحیه ایجاد می شود.

در این موارد غالباً برای تسکین دردهای ناشی از ایسکمی میوکارد در آنژین صدری ، نیترو گلیسرین و دیگر داروهای نیتروژن دار تجویز می گردد . این داروها ، بیمار را از شرکت در فعالیت هایی که موجب تسریع حمله های این آنژین می گردد ، ناتوان می سازد . نیتروگلیریسن ، تا حدودی موجب متسع شدن عروق کرونر و بهبود وضع اکسیژن رسانی به قلب می گردد و همچنین اسید لاکتیک را زدوده و از بین می برد.

احتمالاً تاثیر ترکیبات نیتراته بر روی گردش سطحی خون ، مهمتر است. ترکیبات نیتراته ، ماهیچه های صاف را سست نموده و موجب افزایش قطر رگ های سطح خارجی بدن می گردد. این عمل جریان خون سرخرگی را کاهش داده و موجب تجمع خون در سیاهرگها می گردد.

نتیجه این است که مراجعت خون به قلب کاهش یافته که این امر نیز موجب کاهش حجم خونی می شود که قلب باید بوسیله ی تپش خود آن را در بدن به گردش در آورد . نتیجه ی همه ی این امور ، کاهش انرژی مورد نیاز قلب است.

بعلاوه ، تخلیه ی همان مقدار خون موجود در قلب در اثر فشار صورت می گیرد و بدین ترتیب در مصرف انرژی صرفه جویی می گردد و نتیجه و تاثیر کلی ، کاهش اکسیژن مورد نیاز قلب و آوردن آن در حدی که توسط عروق کرونر معیوب ، مقدور است.

در مواردی که شدت آنژین به حدی است که توسط دارو قابل کنترل نیست ، از عمل جراحی عروق کرونر فرعی استفاده می شود . در این عمل جراحی ، سیاهرگهایی از پا جدا کرده و بین سرخرگ آئورت و سرخرگ های کرونر قرار داده می شود.

منظور از این عمل جراحی ، فرعی نمودن برخی از عروق کرونر است که بوسیله عارضه ی تصلب شرائین مسدود یا تنگ شده اند و نتیجه بوجود آوردن بافتی است که شبکه خونرسانی غنی تر و بزرگتری دارد.

بنابراین بهبود قابل توجه این آنژین در بعضی موارد که امید برگشت بیمار به یک زندگی پر بار و سودمند می رود ، توسط عمل جراحی انجام پذیر است.

منبع:   www.pezeshkan.org