پزشکان آمریکایی در آستانه آزمایش روشی تازه برای نجات زندگی افرادی هستند که به علت خونریزی در آستانه مرگ قرار دارند. در این روش با سرد کردن سریع بدن بیمار (هایپوترمی) نیاز به اکسیژن را کاهش می‌دهند تا برای نجات جان بیمار با جراحی، فرصت بیشتری ایجاد می‌شود.
قرار است این روش (EPR-CAT) در بیمارستان پرسبیترین پیتزبورگ در ایالت پنسیلوانیا برای ده بیمار به کار گرفته شود. این ده نفر از میان کسانی انتخاب خواهند شد که پس از خونریزی دچار ایست قلبی شده باشند.
در این حالت شانس فرد برای زنده‌ماندن کمتر از ده درصد است. البته قربانیان تصادف رانندگی یا سقوط از بلندی از این کارآزمایی مستثنی شده‌اند و EPR برای کسانی به کار گرفته خواهد شد که هدف گلوله یا اصابت چاقو قرار گرفته‌اند.
سپس نتایج را با ده بیمار دیگر که بدون استفاده از این روش برای نجات جانشان تلاش شده مقایسه می‌کنند.
در این روش ابتدا خون بیمار را از رگ‌هایش خارج می‌کنند. بعد مقدار زیادی مایع سرد (سالین) را از راه آئورت وارد رگ‌های فرد مصدوم می‌کنند. این کار دمای بدن را بعد از حدود پانزده دقیقه تا ده درجه سانتی‌گراد پایین می‌آورد.
در آن حالت بیمار از نظر بالینی مرده است. جراحان بدن را چند ساعت در این حال نگه می‌دارند و امیدوارند که این چند ساعت برای انجام اعمال جراحی و اقدامات درمانی، کافی باشد.
پس از آنکه جراحان اقدامات درمانی را انجام دادند با استفاده از دستگاه بای‌پاس قلب و ریه خون را دوباره به بدن بیمار برمی‌گردانند.
دکتر ساموئل تریشمن جراحی که این کارآزمایی بالینی را سرپرستی می‌کند می‌گوید "ما زندگی را به حالت تعلیق در می‌آوریم، اما دوست نداریم آن را زندگی‌بخشی تعلیقی بنامیم چون مثل اسم‌های علمی-تخیلی است. بنابراین به آن نگهداری و احیا اضطراری می‌گوییم."
وقتی خونریزی شدید است، اگر بیمار دچار ایست قلبی شود، به کار انداختن قلب فایده چندانی ندارد چون خون کافی برای گردش در بدن وجود ندارد و کار قلب باعث از دست رفتن خون بیشتری هم می شود.
در این حال مختل بودن خون رسانی برای چند دقیقه آسیب غیر قابل برگشت و شدید به مغز خواهد زد. اما با سرد کردن می توان وقت بیشتری برای مغز خرید.
سرد شدن بدن نیاز به اکسیژن را کاهش می دهد بنابراین مدت زمانی که بافت زنده می‌ماند طولانی می شود. این پدیده در کسانی که در ارتفاعات زیاد یا در آبهای منجمد در دمای بسیار پایین دچار حادثه شده بودند دیده شده است.
جان بعضی از این افراد چندین ساعت بعد از سانحه نجات داده شده، در حالی که در دمای معمولی چنین چیزی امکان پذیر نیست.
بیش از بیست سال پیش دکتر پیتر سافار، یکی از مبدعان احیا قلبی ریوی (ماساژ قلبی CPR) این نظریه را مطرح کرد که پایین آوردن سریع دمای بدن ممکن است وقت کافی به جراح بدهد تا با جلوگیری از خونریزی جان بیمار را نجات دهد.
این روش از سال ۲۰۰۰ روی خوک‌ها انجام شده و ۹۰ درصد خوک‌هایی که دمای بدنشان تا حد متوسط پایین آورده شده زنده ماندند.
سرد کردن اعضای بدن هم برای جلوگیری از مرگ بافت‌ها بکار گرفته شده، مثلا سرد کردن سریع عضو قطع شده برای خریدن زمان پیش از انجام عمل پیوند.
بودجه این پروژه را ارتش آمریکا تامین کرده است و ایده آن به جنگ ویتنام برمی‌گردد. در آن زمان جراحان ارتش متوجه شده بودند که علت اصلی مرگ سربازان خونریزی در پنج تا بیست دقیقه اول پس از مجروح شدن است و در بسیاری موارد، جراحت در صورت وجود امکانات کافی قابل درمان است.
چون برای انجام این کارازمایی نمی‌توان از بیمار رضایت گرفت یک مجوز ویژه فدرال برای آن صادر شده است.
از این رو برای اطلاع‌رسانی به مردم منطقه اطراف بیمارستان اقدام شده تا کسانی که مایل نیستند این روش برایشان به کار گرفته شود، از مچ‌بند مخصوص استفاده کنند.
منبع: بی بی سی