بی خوابی: در حدود 20% از کودکان 1 تا 2 ساله تقریبا یک ساعت طول می کشد تا به خواب بروند و یا در طول شب به طور مکرر از خواب بیدار می شوند و مدت های طولانی بیدار می مانند. این مشکل معمولا بعد از چند ماه بهبود می یابد و اگر شدید نباشد، فقط اطمینان دادن به والدین و توصیه به آنها جهت اجتناب از رفتار تند با کودک، کفایت می نماید.
برخی رفتارهای والدین، از جمله پاسخ دادن سریع به گریه کودک، مدتهای طولانی در کنار رختخواب کودک بودن، اجازه دادن به کودک برای برگشتن به اتاق نشیمن و بردن کودک به رختخواب پدر و مادر، موجب تشدید و تقویت مشکل بی خوابی کودک می گردد.
والدین باید نکات زیر را همواره رعایت کنند:
1- فهم علت
2- برای خواب کودک، یک برنامه خواب منظم داشته باشند.
3- با برخی رفتارهای خود، مشکل کودک را تقویت ننمایند.
4- اتاق خواب کودک را تبدیل به مکانی دلپذیر کنند.
کابوس شبانه: به بیدار شدن از خواب REM و رسیدن به هوشیاری کامل، همراه با یادآوری یک رویای ناخوشایند گفته می شود.در سنین 5 تا 6 سالگی شایع است و معمولا در اثر تجربه های دردناک شروع می شود و با اضطراب در طول روز همراه است.جهت درمان باید شرایط استرس زا کاهش یابند.باید به کودک و والدین او در مورد بهبود اطمینان داده شود.
وحشت شبانه: کمتر از کابوس شبانه شیوع دارد و در مراحل 3 و 4 خواب non-REM رخ می دهد.
کودک چند ساعت بعد از خوابیدن بیدار می شود یا جیغ می کشد و وحشت زده به نظر می آید. معمولا کودک بعد از چند دقیقه آرام می شود و به خواب می رود. درمان اختصاصی هم وجود ندارد. گاهی بیدار کردن کودک قبل از ساعت مقرر در رفع وحشت شبانه مفید است.
راه رفتن در خواب: به راه رفتن کودک در حال خواب و اغلب با چشم های باز گفته می شود که در خواب non-REM عمیق و در اوایل شب رخ می دهد. دوره های راه رفتن در خواب اغلب چند دقیقه می باشند و به ندرت ممکن است تا یک ساعت طول بکشد. این اختلال در کودکان 5 تا 12 ساله بیش ترین شیوع را دارد. درمان خاصی موجود نیست لیکن باید به والدین اطمینان داده شود.
دکتر مهدیه گلستانی – مجله پزشکی مادر
منبع: مبانی طب کودکان نلسون
