مدیر 'گروه مدولاسیون عصبی پیشرفته' در تورین ایتالیا می‌گوید پیشرفت‌های پزشکی امکان جراحی پیوند سر (یا به تعبیری پیوند بدن) را فراهم کرده و این جراحی هفت و نیم میلیون دلاری را می توان تا دو سال دیگر انجام داد.

به نوشته نشریه نیوساینتیست، دکتر سرجو کاناورو جراح ایتالیایی قرار است تابستان امسال در کنفرانسی خبری در آکادمی جراحان اعصاب و ارتوپد آمریکا شروع این پروژه را اعلام کند.

در این جراحی سر فردی که دچار مرگ مغزی شده اما بدنش سالم است با سر فردی دیگر که دچار ضایعه نخاعی یا بیماری های تخریب کننده عضلات و اعصاب است جابجا می شود.

به گفته دکتر کاناورو "اکنون در مرحله ای هستیم که تمام جنبه های فنی این عمل امکان پذیر است."

او همچنین می‌گوید لیستی طولانی از بیمارانی دارد که می‌توانند کاندیدای بالقوه چنین عملی باشند، عملی که دکتر کاناورو قصد دارد در سال ۲۰۱۷ انجام دهد.

دکتر کاناورو درباره تکینک عمل این جراحی اخیرا مقاله‌ای در نشریه بین المللی جراحی اعصاب منتشر کرده است.

برای این جراحی بدن فرد دهنده و گیرنده سر در ابتدای جراحی سرد می شود تا مدت زمانی که سلول ها می توانند کمبود اکسیژن را تحمل کنند افزایش یابد.

سپس بافتهای گردن جدا می شوند و رگهای بزرگ با لوله هایی ظریف به هم متصل می شوند.

بعد نخاع فرد دهنده پیوند را قطع کرده و سر او را روی بدن فرد گیرنده قرار می دهند، سپس نخاع با ماده ای به نام پلی اتیلن گلایکول که مثل چسب عمل می‌کند به نخاع بدن جدید متصل می شود.

سپس فرد حدود چهار هفته در اغمای مصنوعی فرو خواهد رفت تا در مدتی که بافتها ترمیم می شوند تکان نخورد.

در این مدت اعصاب و نخاع با شوک های الکتریکی خفیف تحریک می شوند تا پیوندها و ارتباطات آنها بین سر و بدن جدید محکم شود.

اما برای اینکه بدن، سر پیوند شده را پس نزند باید فرد تحت درمان با داروهای قوی سرکوب کننده سیستم ایمنی قرار داشته باشد.

دکتر کاناورو معتقد است فرد بعد از به هوش آمدن قادر است سر خود را تکان دهد و صورتش را حس کند، با صدای قبلی صحبت کند و در عرض یک سال قادر به راه رفتن خواهد بود.

دکتر کاناورو نخستین بار در سال ۲۰۱۳ این ایده را مطرح کرد اما خود او می‌داند که بسیاری از متخصصان چنین عملی را متعلق به آینده می دانند.

دکتر کاناورو می گوید:"اگر مردم چنین عملی را نمی خواهند من این کار را نخواهم کرد. اگر مردم در اروپا یا آمریکا آن را نمی خواهند به این معنی نیست که نباید در جای دیگری انجام شود."

"سعی من این است که کار درست را انجام دهم اما پیش از سفر به ماه، باید مطمئن باشید که مردم از کار شما استقبال می کنند."

هنوز برای این جراحی محلی در نظر گرفته نشده اما دکتر کاناورو علاقمندی خود را به انجام این جراحی در لندن ابراز کرده است.

با این حال برخی متخصصان در اجرای این جراحی تردید کرده و آنها "تخیل محض" خوانده اند.

هری گلد اسمیت پروفسور جراحی اعصاب در دانشگاه کالیفرنیا احتمال چنین عملی را "بسیار نامحتمل" می داند:

"من فکر نمی کنم این کار شدنی باشد، مشکلات چنین عملی بی اندازه زیاد است."

پاتریشیا اسکریپکو، نورولوژیست معتقد است حتی اگر چنین عملی، شدنی باشد اتفاقی نادر خواهد بود:

"اینطور نخواهد شد که کسی بگوید من دارم پیر می شوم و آرتروز دارم پس شاید بهتر است بدنی داشته باشم که بهتر کار کند و ظاهر بهتری داشته باشد."

به گفته دکتر کاناورو بزرگترین مشکل این عمل اخلاقی است:

"مهمترین مانع اخلاقی است. آیا اصلا چنین عملی باید انجام شود؟ مطمئنا افراد بسیاری با آن مخالف خواهند بود."

با این حال متخصصان به مشکلات دیگر این جراحی هم اشاره می‌کنند، از جمله اینکه که کسی نمی‌داند تاثیر چنین عملی از نظر روانشناختی چه خواهد بود؛ اینکه فردی با سر فردی دیگر به زندگی ادامه دهد.

علاوه بر این کسی نمی داند چگونه می شود اعصاب نخاع را به هم پیوند زد و چگونه می توان کاری کرد که این ارتباطات به خوبی برقرار شده و کار خود را انجام دهد.

ریچارد برچنز مدیر مرکز تحقیقات بیماری‌های فلج کننده در ایندیانای آمریکا می گوید "شواهد علمی درباره اینکه بعد از پیوند مغز و نخاع، حس و حرکت از نو باز می‌گردد، وجود ندارد."

دکتر کاناورو می گوید موفقیت این عمل به بسیاری از افرادی که دچار فلج نخاعی یا بیماری‌های ناتوان‌کننده هستند امکان راه رفتن و زندگی تازه ای را می دهد.

او حتی معتقد است این عمل برای کسانی مثل پروفسور هاوکینگ (که مبتلا به بیماری نورون‌های حرکتی است) هم می تواند انجام شود.

نخستین پیوند سر در سال ۱۹۷۰ در کلیولند آمریکا انجام شد و طی آن، سر یک میمون به بدن میمون دیگر منتقل شد.

البته چون جراحان نتوانستند نخاع را پیوند بزنند میمون قادر به حرکت نبود. سیستم ایمنی میمون، پیوند را پس زد و او نه روز بعد مرد.

منبع:بی‌بی‌سی

 

 

 

پزشکان در لندن تصاویر سه بعدی و بسیار دقیق از تپش قلب ۱۶۰۰ نفر گردآوری کرده‌اند و قصد دارند اطلاعاتی را که این تصاویر ارائه می‌کنند با ژن بیماران مقایسه کنند و به درمان‌های تازه‌ای برسند.

در این پژوهش از فناوری "حجم عظیم اطلاعات" (Big Data) استفاده می‌شود.

به گزارش مجله پزشکی مادر به نقل از بی‌بی‌سی، دکتر دکلان اُریگان از پژوهشگران این پروژه که در بیمارستان همراسمیت لندن اجرا می‌شود، می‌گوید: "ما امیدواریم که به درک بهتری از بیماری‌های قلبی برسیم و به بیمار مناسب، درمان درست را در زمان درست بدهیم."

او می‌گوید: "ارتباط ژنتیک با بیماری های قلبی واقعا پیچیده است و ما هنوز آن را کاملا نشناخته‌ایم. امیدواریم با استفاده از این تصاویر بسیار واضح دیجیتال از قلب به شناخت بهتری از علت و معلول بیماری های قلبی برسیم."

دکتر اُریگان معتقد است بیماری های قلبی در ابتدای شروع نشانه های جزئی دارند که یافتن آنها بسیار دشوار است، اما کامپیوترها می توانند این نشانه های ریز را تشخیص دهند.

استفاده از "حجم عظیم اطلاعات" رویکرد تازه‌ای است که راه خود را به تحقیقات بالینی باز کرده و انتظار می رود تحولی در این تحقیقات ایجاد کند.

تحقیقات بالینی فعلی در مقایسه با فناوری "حجم عظیم اطلاعات"، بر گردآوری و پردازش اطلاعات بسیار محدودی استوار است.

حجم عظیم اطلاعات

با پیشرفت فناوری دیجیتال، استفاده از حجم عظیمی از اطلاعات به وجه رایج تحقیقات در سایر علوم نیز بدل شده است.

در موسسه تحقیقات بیوانفورماتیک اروپا در کمبریج، تمام رمزهای ژنتیکی ده ها هزار گیاه و جانور ذخیره می شود. برای ذخیره این اطلاعات فعلا به چیزی معادل ۱۵۰۰ لپ تاپ نیاز دارد.

در تحقیقات مغز، محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی اسکن دقیق مغز سی هزار نفر را ذخیره کرده‌اند، اطلاعاتی معادل ده هزار لپ تاپ.

این فقط به پزشکی محدود نمی شود، پروژه "آرایه یک کیلومتر مربعی" (Square Kilometre Array) پروژه ای است که از سال گذشته در استرالیا و آفریقای جنوبی آغاز شده است.

این پروژه قرار است با ردیابی پرتوهای ضعیف هیدروژن، تصویری سه بعدی از کائنات به دست دهد.

حجم این اطلاعات در یک سال ۳۰۰ میلیون لپ تاپ را پر خواهد کرد، ۱۵۰ برابر حجم فعلی تبادل اطلاعات در اینترنت در کل دنیا در یک سال.

پروفسور اوان برنی در مرکز تحقیقات بیوانفورماتیک اروپا در کمبریج می‌گوید "حجم عظیم اطلاعات"، تحقیقات را متحول کرده است: "ترس ما از اندازه‌گیری چیزهای بسیار در باره انسان، اقیانوس و کائنات ریخته چون این اطمینان را پیدا کرده‌ایم که می‌توانیم چنین حجمی از اطلاعات را گردآوری کنیم و با استفاده از آنها به شناخت تازه‌ای برسیم."

یکی از مشکلات استفاده از "حجم عظیم اطلاعات" در تحقیقات، مشکل ذخیره کردن بوده که اکنون به سادگی و به ارزانی رفع شده است.

با این حال در حال حاضر اگر این سیستم ها ناگهان در معرض توفان اطلاعات قرار گیرند، باید کار خود را متوقف کنند و راههای هوشمندتری برای ذخیره و فشرده کردن اطلاعات پیدا کنند.

مسئله دیگر طبقه بندی و سازمان دهی چنین حجم عظیمی از اطلاعات است.

برای این کار شاخه ای جدید از دانش در حال شکل گیری است که متخصصان آن این اطلاعات را جمع آوری و طبقه بندی و نامگذاری کنند تا محققان دیگر بتوانند اطلاعات مورد نیاز خود را از میان این اقیانوس اطلاعات پیدا کنند.

به این ترتیب دانشمندان قادر خواهند شد "چیزهایی یاد بگیرند که تاکنون نمی‌دانستند و چیزهایی را ببینند که تاکنون نمی‌دیدند."

مجله پزشکی مادر

 

 

 

پژوهشگران مدرسه عالی پلی‌تکنیک لوزان (EPFL) ایمپلنت منعطفی را طراحی کرده‌اند که حرکت اختیاری را به موش‌های فلج نخاعی بازگردانده است. این ایمپلنت منعطف که آن را دستاوردی "انقلابی" لقب داده‌اند بر روی موش‌های آسیب دیده نخاعی آزمایش شده و نتایج مثبتی داشته است.

به گزارش مجله پزشکی مادر به نقل از بی‌بی‌سی، تیم پژوهشی لوزان معتقدند این ایمپلنت منعطف موسوم به ایی ـ دورا تقریبا همه ویژگی‌های مکانیکی یک بافت زنده را دارد و قادر است پیام‌های عصبی و دارو را منتقل کند.

نخاع مانند سیم برقی است که پیام‌های عصبی را از مغز به اندام‌ها و بالعکس منتقل می‌کند.

آسیب دیدگی نخاع، موجب فلج و بی حرکتی اندام‌ها خواهد شد چرا که دیگر امکان تبادل پیام‌های عصبی بین مغز و اندام‌ها وجود نخواهد داشت.

پیش از این، همین گروه پژوهشی در تحقیق دیگری نشان داده بود که با تحریک نخاع موش‌های فلج با محرک‌های شیمیایی، می‌توان توانایی دویدن، بالا رفتن از پله و حتی عبور از موانع را دوباره به آنها بازگرداند.

اما برای تحقق این امر می‌بایست الکترودهایی مستقیما به نخاع آنها وصل می‌شد که انجام آن در درازمدت امکان پذیر نبود.

در تحقیق جدید ایمپلنت به صورتی طراحی شده‌است که تحریک شیمیایی و الکتریکی را همزمان امکانپذیر می‌کند.

تاکنون ایمپلنت‌ها قابلیت انعطاف نداشتند بنابراین باعث ساییدگی و التهاب می‌شدند کارآیی کافی نداشتند.

اما این ایمپلنت تنها نمونه‌ای است که مدت دو ماه در حیوانات آزمایشگاهی کارآیی خود را بدون ایجاد عوارض حفظ کرده که از این نظر بی‌سابقه است.

ایمپلنت‌هایی که تا کنون طراحی شده‌اند به دلیل زبری زیاد با خراش پیاپی غشای نخاع در کمتر از دو ماه سبب عفونت و رد پیوند شده اند.

استفانی لکور، یکی از مدیران این تیم پژوهشی می‌گوید:

"نرمی ایی ـ دورا اصطکاک آن با مغز و نخاع را به کمترین حد می رساند. این ایمپلنت به شدت قابل انعطاف است و خود را با حرکات سیستم عصبی تطبیق می‌دهد، در نتیجه نه خراش می‌دهد و نه باعث رد پیوند می‌شود.

"مغز همراه با جریان خون ضربان دارد بنابراین زیاد حرکت می‌کند. نخاع هم چندین بار در روز انبساط پیدا می کند و دوباره جمع می‌شود، مثل وقتی که خم می‌شوید تا بند کفشتان را ببندید."

گرگوار کورتین، یکی دیگر از دانشمندان این تحقیق گفت:

"طراحی این ایمپلنت کار مشترک چندین گروه تخصصی است؛ چرا که برای ساخت آن به کار تخصصی در زمینه الکترونیک، پزشکی، نورولوژی و حتی طراحی الگوریتم نیاز بود."

پژوهشگران پلی تکنیک لوزان معتقدند این ایمپلنت راه را برای درمان دیگر بیماری‌های سیستم عصبی مرکزی مانند صرع، پارکینسون و حتی تسکین درد خواهد گشود.

گرگوار کورتین پیش بینی می‌کند که برای آزمایش این دستگاه روی بیماران داوطلب دست کم پنج سال وقت نیاز باشد.

مجله پزشکی مادر

 

 

 

پس از چند دهه خشکسالی در زمینه کشف آنتی بیوتیک های تازه که موجب نگرانی های جدی شده بود،‌ امید می رود که کشف تازه دانشمندان آمریکایی این وضع را عوض کند.

به گزارش مجله پزشکی مادر به نقل از بی‌بی‌سی، شیوه بدیع این دانشمندان برای کشت باکتری به تولید ۲۵ آنتی بیوتیک جدید منجر شده که در این میان به خصوص یکی "خیلی نویدبخش" توصیف می شود. آخرین باری که دسته تازه ای از آنتی بیوتیک ها کشف شد و در درمان بیماری ها به کار گرفته شد نزدیک به سه دهه قبل بود.

مطالعه تازه که نتایج آن در نشریه نیچر تشریح شده یک "تحول بسیار مهم" توصیف می شود و کارشناسان معتقدند که این فقط گوشه ای از تحولاتی بزرگ است. بیشترین آنتی بیوتیک ها در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ کشف شد اما آخرین باری که یک آنتی بیوتیک تازه در اختیار پزشکان قرار گرفت سال ۱۹۸۷ بود. از آن زمان تاکنون میکروب ها شدیدا مقاوم شده اند. به خصوص عامل بیماری سل تقریبا نسبت به هرگونه آنتی بیوتیک موجود مقاومت نشان می دهد.

بازگشت به خاک

پژوهشگران در دانشگاه نورت ایسترن در شهر بوستون در ایالت ماساچوست، به منبعی رجوع کردند که تقریبا همه آنتی بیوتیک ها از آن می آیند:‌ خاک.

خاک آکنده از میکروب هاست اما فقط یک درصد آنها را می توان در آزمایشگاه کشت کرد. تیم محققان باکتری هایی را که از حیاط خانه یکی از محققان از خاک استخراج شده بود برداشتند و برای آنها یک زیستگاه ساختند. هر باکتری در یک "محفظه" قرار گرفت و کل این زیستگاه زیر خاک مدفون شد.

آنها اجازه دادند که ترکیب منحصر به فرد شیمیایی خاک فضای زیستگاه را پر کند اما باکتری ها را سر جایشان ثابت نگاه داشتند. دانشمندان دست اندرکار این مطالعه معتقدند که می توانند نیمی از باکتری های موجود در خاک را با این شیوه کشت کنند.

بعد مواد شیمیایی تولید شده توسط باکتری های این زیستگاه، برای خواص ضدمیکروبی مورد آزمایش قرار گرفت.

پروفسور کیم لوئیس، سرپرست تیم تحقیق، گفت:‌ "با کمک این شیوه تاکنون ۲۵ آنتی بیوتیک تازه کشف شده که در میان آنها یکی به نام تیکسوباکتین تازه ترین و نویدبخش ترین است."

او افزود:‌ "این مطالعه نشان می دهد که باکتری های کشت نشده حاوی خواصی هستند که قبلا ندیده ایم. این یک منبع نویدبخش تازه برای تولید آنتی بیوتیک هاست و امید می رود زمینه کشف آنتی بیوتیک ها را از نو فراهم کند."

آزمایش ها روی تیکسوباکتین نشان داد که برای باکتری ها سمی است، اما به بافت های بدن پستانداران آسیب نمی رساند. این ماده باعث نابودی باکتری موسوم به ام آر اس ای در موش شد که قبلا به آنتی بیوتیک مقاومت نشان می داد. اکنون آزمایش های انسانی لازم است.

محققان همچنین معتقدند که بعید است باکتری ها در برابر تیکسوباکتین مقاومت حاصل کنند.

این ماده چربی هایی را هدف می گیرد که برای ایجاد دیواره سلول باکتری ضروری است و دانشمندان استدلال می کنند که برای باکتری دشوار است بتواند این مشکل را دور بزند.

پروفسور لوئیس گفت: "حالا یک آنتی بیوتیک داریم که اساسا نمی شود در برابرش مقاومت حاصل کرد. این چیزی است که قبلا ندیده ایم. این آنتی بیوتیک چند حقه مختلف و مستقل دارد که امکان ایجاد مقاومت را به حداقل می رساند."

پروفسور لورا پیداک از دانشگاه بیرمنگام گفت که این یافته "حیرت انگیز و مهیج" است و این آنتی بیوتیک ابزاری پزشکی است که می تواند "معادلات را عوض کند."

به گفته دکتر لوئیس، سرپرست تیم تحقیق، آزمایش های انسانی تا حدود دو سال دیگر شروع نخواهد شد و مرحله آزمایش انسانی چند سال طول می کشد بنابراین حتی اگر این آنتی بیوتیک همه تست ها را با موفقیت بگذراند تا پنج یا شش سال دیگر در دسترس نخواهد بود.

مجله پزشکی مادر

 

 


به تازگی آزمایش بالینی واکسنی برای سرطان در بیمارستان‌های دانشگاه ژنو آغاز شده که به گفته محققان آن در صورت موفقیت می تواند در درمان تمام انواع تومور مورد استفاده قرار گیرد.

به گزارش مجله پزشکی مادر به نقل از بی‌بی‌سی، در سال‌های اخیر تحقیقات بسیاری روی ساخت واکسن سرطان با استفاده از پروتئین‌های خود بیمار انجام شده، اما کار دانشمندان سوییسی از این نظر متفاوت است که از سلول کامل برای ساخت این واکسن استفاده می کند نه از برخی اجزای آن.

از این رو اگر این روش به ساخت واکسن منجر شود به گفته محققان این آزمایش می‌توان آن را در درمان یا در افزایش طول عمر مبتلایان به تمام انواع سرطان بکار گرفت.

این واکسن در واقع با تقویت سیستم ایمنی خود فرد، آن را آماده مقابله با سلول‌های سرطانی می‌کند. به این منظور، سلول‌های سرطانی بیمار را با پرتو بی‌خطر می‌کنند و از آنتی ژن های آن برای تحریک سیستم ایمنی استفاده می کنند.

دکتر نیکلاس ماک، مدیر این گروه تحقیقاتی می‌گوید: "از آنجاییکه سیستم ایمنی بدن به خودی خود سلول‌های سرطانی را تشخیص نمی‌دهد، باید به طریقی شناسایی و از بین بردن این سلول‌ها را به آن آموخت."

پژوهشگران سوییسی برای تزریق این واکسن، ایمپلنتی را طراحی کرده اند که با کمک آن، این واکسن را به بدن بیماران سرطانی تزریق کنند.

این پژوهش که از حدود هفت ماه پیش آغاز شده‌است، در مراحل اولیه خود به نتایج مثبتی رسیده‌ است.

به گفته دکتر ماک، تاکنون تنها چهار بیمار از پانزده بیمار داوطلب مرحله اولیه تست بالینی را گذرانده اند و "با وجود اینکه نتایج اولیه بسیار جالب توجه بوده‌اند، هنوز برای نتیجه‌گیری زود است."

روش کار

همه داوطلبان مرحله اول تست بالینی این واکسن، به سرطان پیشرفته مبتلا هستند که با روشهای درمانی استاندارد نه تنها متوقف نشده بلکه شدت پیدا کرده است.

به گفته دکتر ماک، این آزمایش درمانی از دو مرحله تشکیل شده‌است. در مرحله اول سلول‌های سرطانی بیمار، دور از تومور، به زیر پوست خودش تزریق می شود.

در مرحله دوم، در محل تزریق اول، دو کپسول قرار می‌دهند.

این کپسول‌ها حاوی سلول‌هایی هستند با مهندسی ژنتیک دستکاری شده‌اند و پروتئینی به نام (GM-CSF) ترشح‌ می‌کنند. این پروتئین باعث رشد و تکثیر برخی از گلبول‌های سفید می شود.

در هر کپسول حدود هشتصد هزار سلول سرطانی غیرفعال قرار داده می‌شود. هر کپسول حدود پانزده میلیمتر طول و یک میلی‌متر قطر دارد. دیواره متخلخل این کپسول مانع حمله سیستم ایمنی به سلول های داخل آن می شود اما به مواد داخل آن اجازه خروج می‌دهد.

چند روز ترشح پروتئین محرک در زیر پوست، به سیستم ایمنی فرصت و امکان شناسایی سلول سرطانی را می‌دهد و این باعث واکنش بسیار قوی سیستم ایمنی علیه سلول‌های سرطانی می‌شود.

بعد از یک هفته دو کپسول از بدن خارج شده و این کار با کپسول‌ و سلول‌های جدید پنج بار دیگر تکرار می‌شود؛ اما هر بار در محلی تازه.

با وجود مزایای این روش، چون برای ساخت این واکسن از سلول های خود بیمار استفاده می شود، باید برای هر بیمار واکسن مختص به خودش ساخته شود و این کار را بسیار سخت می‌کند.

هدف اصلی این مرحله از تحقیقات اثبات بی‌خطر بودن این روش است.

دکتر ماک، یکی از پیشروان زیست فناوری در سوئیس، امیدوار است که تست بالینی بیماران به خوبی پیش رود و در آغاز سال آینده میلادی مراحل نهایی آزمایش این دارو انجام شود.

مجله پزشکی مادر

 

 

متخصصان سوئدی می‌گویند پروتئینی در چغندرقند وجود دارد که می‌تواند به عنوان جایگزین خون برای مقابله با کم‌خونی استفاده شود.

هموگلوبین پروتئینی است که اکسیژن را در خون جابه‌جا می‌کند و به اعتقاد متخصصان سوئدی پروتئین موجود در چغندرقند به نوع انسانی این پروتئین بسیار شباهت دارد. این تیم تخصصی به دنبال آن هستند که بتوانند این پروتئین گیاهی را طوری سازماندهی کنند که بافت‌های بدن انسان آن را بپذیرند.

تزریق خون در مواقع اضطراری برای افرادی که خون بسیاری را از دست داده‌اند یا همچون بیماران مبتلا به سرطان و بیماری‌های خونی به درمان‌های طولانی‌مدت همراه با دریافت خون نیازمند هستند ضروری است.

«نلیدا لیوا» متخصص ارشد این مطالعه گفت: هموگلوبین گیاهی حدود 50 تا 60 درصد با نوع موجود در خون انسان شباهت دارد. همچنین در این بررسی با دو احتمال روبه‌رو شدیم. احتمال اول سازگار کردن هموگلوبین گیاهی برای استفاده در بدن انسان و احتمال استفاده از این گیاه به عنوان روش تولید کننده هموگلوبین انسانی است.

پروفسور «لیف بولو» یکی دیگر از متخصصان این مطالعه اظهار کرد: در حال حاضر کمبود قابل توجه ذخیره خون وجود دارد و لازم است به دنبال روش‌های جایگزین باشیم.

به گزارش شبکه خبری بی‌بی‌سی، به گفته این متخصص هموگلوبین گیاهی رفتاری مشابه با نوع مشاهده شده در مغز انسان داشته و ساختار برابری با آن دارد.

منبع: ایسنا

 

 

محققان موفق شده اند دارویی بسازند که میکروب معروف به استافیلوکوک طلایی (اورئوس) مقاوم به متی سیلین (MRSA) را هدف قرار داده و آن را از بین می برد.

به گزارش مجله پزشکی مادر به نقل از بی‌بی‌سی, این دارو که "استاف‌اِفِکت" نام دارد در یک شرکت هلندی ابداع شده و با مکانیسمی متفاوت با آنتی بیوتیک‌ها کار می‌کند. محققان امیدوارند "استاف‌‌افکت" تحولی در درمان عفونتهای میکروبی ایجاد کند و راهی برای حل مشکل مقاومت به آنتی بیوتیک باز کند چون احتمال مقاومت میکروبی به این دارو بسیار کم است.

در این روش از آنزیم (اندو‌لیزین) ویروس‌هایی استفاده می‌شود که بطور طبیعی به باکتری ها حمله می‌کنند.

در واقع این دارو آنزیمی است که برای حمله به MRSA طراحی شده، دارو به سطح این باکتری می چسبد و آن را از بین می‌برد.

آنتی بیوتیک های معمولی اغلب داخل سلول را هدف قرار می‌دهند و به همین دلیل هم در طول زمان تاثیر خود را بر برخی از انواع میکروب مثل MRSA از دست می‌دهند چون این باکتری‌ها می‌توانند سطح خود را نفوذناپذیر کنند.

اما اندولیزین اجزاء تشکیل دهنده دیواره باکتری را هدف قرار می‌دهد بنابراین امکان اینکه باکتری با جهش ژنتیکی راه مقابله با آن را یاد بگیرد بسیار کم است.

استاف‌‌افکت اکنون بصورت کرم برای درمان عفونت پوستی ناشی از MRSA در دسترس است و در درمان نزدیک به ۸۴ درصد بیماران موفق بوده است.

محققان تخمین می‌زنند برای اینکه این دارو بصورت قرص یا آمپول وارد بازر شود به پنج سال وقت نیاز است.

در چند سال گذشته درباره معضل مقاومت به آنتی بیوتیک هشدارهای جدی داده شده و حتی خطر آن را از "تروریسم" بیشتر دانسته‌اند.

سال گذشته هم سران هشت کشور صنعتی در اجلاس خود به این موضوع پرداختند و تصمیم گرفتند در اقدامی هماهنگ و بین المللی برای حل این مشکل اقدام کنند.

متخصصان هشدار داده‌اند که در بیست و پنج سال گذشته هیچ رده جدید آنتی بیوتیک تولید نشده و موارد مقاومت به آنتی بیوتیک به قدری افزایش یافته که برای مقابله با برخی میکروب ها از جمله MRSA، آنتی بیوتیک‌های موثر به یک نوع آنتی بیوتیک تقلیل یافته که حتی در برخی موارد آن هم بدون تاثیر است.

دکتر بیورن هرپرز میکروب شناس بالینی می‌گوید: "نتایج نشان می‌دهند که این روش جدید قابلیت آن را دارد که درمان آنتی بیوتیکی را متحول کند."

"با افزایش موارد مقاومت چند دارویی به آنتی بیوتیک، باید استراتژی جدید برای درمان عفونت های میکروبی طراحی کرد. اندولیزین فقط باکتری‌های مورد نظر را هدف قرار می‌دهد و با باکتری های مفید کاری ندارد."

محققان امیدوارند تا با استفاده از همین شیوه داروهایی برای غلبه بر سل، سوزاک و ای‌کُلای (E.Coli) مقاوم به درمان نیز بسازند.

 

 

نتایج یک پژوهش تازه نشان می‌دهد که جراحی کاهش وزن می‌تواند خطر ابتلا به دیابت نوع دو را تا حد زیادی کاهش دهد.
به گزارش مجله پزشکی مادر به نقل از بی‌بی‌سی، در این تحقیق که با سرپرستی پژوهشگری از دانشگاه کینگز کالج لندن انجام شده، پزشکان بیش از ۵۰۰۰ نفر را برای ارزیابی تاثیر عمل چاقی روی سلامت فرد زیر نظر قرار دادند.

نتیجه پژوهش که در نشریه پزشکی لانست منتشر شده نشان می‌دهد خطر ابتلا به دیابت در افرادی که جراحی کاهش وزن انجام داده‌اند، ۸۰ درصد کمتر می‌شود.

چاقی بیش از حد و دیابت نوع دو به شدت به هم مرتبط هستند؛ هر چه فرد چاق‌تر باشد، احتمال ابتلا به دیابت در او بیشتر می‌شود.

تفاوت چشمگیر

در پژوهش تازه وضعیت ۲۱۶۷ نفر که عمل لاغری انجام داده‌اند با همین تعداد از افرادی که دچار چاقی بیش از حد هستند و جراحی نکرده‌اند، مقایسه شده است.

در میان گروه اول ۳۸ مورد ابتلا به دیابت نوع دو دیده شد، اما تعداد مبتلایان در گروه دوم ۱۷۷ نفر بود؛ یعنی هشتاد درصد کاهش ابتلا در صورت انجام عمل.

سالانه حدود سه در صد از کسانی که دچار چاقی مفرط هستند به دیابت نوع دو مبتلا می‌شوند، هر چند که عمل لاغری این رقم را تا ۰,۵ درصد کاهش می‌دهد.

جراحی کاهش وزن در حال حاضر به عنوان یکی از آخرین شیوه‌های درمانی برای کسانی که چاقی و داشتن چربی بیش از حد سلامتی آن‌ها را تهدید می‌کند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در بریتانیا این جراحی تنها برای کسانی جزو خدمات رایگان پزشکی است که چاقی مفرط جانشان را تهدید می‌کند و بقیه شیوه‌های درمانی روی آنها نتیجه‌بخش نبوده است.

مجله پزشکی مادر

 

یک داروی تاییدشده برای درمان یک اختلال مغز استخوان ممکن است برای درمان به افراد دچار طاسی کمک کند تا موهای‌‌شان دوباره بروید.

به گزارش نیویورک تایمز پژوهشگران در مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا این دارو را برای درمان گروهی از مبتلایان به آلوپسی آرئاتا (طاسی موضعی) به کار بردند. این بیماری که ممکن است باعث ریزش مو با شدت‌های گوناگون از قطعه کوچکی از سر گرفته تا تمام بدن شود، و حدود یک درصد مردان و زنان را مبتلا می‌کند.

این گروه پژوهشی در ابتدا داروی روکسولیتینیب (ruxolitinib) از  یک گروه دارویی جدید به نام مهارکنننده‌های JAK را بر روی موش‌ها به کار بردند. هنگامی که تجربه بر روی موش‌ها  نتایج موفقیت‌آمیزی به دست داد، این پژوهشگران این دارو را را بر روی پنج مرد و هفت زن آزمایش کردند.

 اغلب افراد مورد آزمایش در طول زمان رویش موی قابل‌توجهی را تجربه کردند، البته در چند نفر آنها موها دوباره رویش نکرد.

دکتر جولیان مکی- ویگان، رئیس واحد پژوهش بالینی درماتولوژی دانشگاه کلمبیا و سرپرست این پژوهش گفت: «ما نیاز به داده‌های بسیار بیشتری درباره خطرات درازمدت احتمالی این دارو در افراد سالم داریم. بلکه اینکه این دارو می‌تواند باعث رشد مجدد مو شود بسیار هیجان‌انگیز است. در افراد مورد آزمایش سرعت و شدت رویش مجدد مو شگفت‌آور بود.»

برخی از یافته‌های این بررسی در  روز یکشنبه ۱۷ آگوست (۲۶ مرداد) در ژورنال «نیچر مدیسین» منتشر شده است.

منبع: همشهری آنلاین

درمان بیماران LCA با یک نوع داروی خوراکی

 پژوهشگران مرکز بهداشت دانشگاه مک گیل مونترال موفق به ساخت یک داروی خوراکی شده اند که قادر به بازیابی قسمت اعظم دید در یک نوع اختلال شبکیه است.

به گزارش مجله پزشکی مادر به نقل از ایرنا،این داروی جدید خوراکی می تواند قسمت اعظم دید بیماران LCA را بازگرداند. این بیماری ژنتیکی باعث اختلال در عملکرد شبکیه می شود و بیمار به مرور زمان بینایی خود را از دست می دهد و نابینا می شود.

تا امروز هیچ درمان قطعی برای این بیماری وجود نداشت و این اولین بار است که یک داروی خوراکی قادر به کنترل اختلالات شبکیه است. داروی خوراکی درمان LCA در یک مرد سوئدی ۴۴ ساله آزمایش شده که با این بیماری متولد شده بود. قسمت اعظمی بینایی این مرد بازگشته است و او اکنون قادر است تمام امور خود را به تنهایی انجام دهد.

در ادامه تحقیقات ۱۴ بیمار توسط این دارو مورد درمان قرار گرفته اند و بینایی ۱۰ نفر تا حدی بازگشته است.

مهمترین کاربرد این داروی خوراکی در کودکان است. نتایج کامل این تحقیقات در شماره اخیر نشریه The Lancet منتشر شده است.

مجله پزشکی مادر

صفحه1 از9