انسانها در گروه‌های اجتماعی به دنیا می‌آیند و تمام زندگی‌شان را در بخشی از یک جامعه می‌گذرانند. در همین جامعه رشد میکنند، یاد می گیرند، مشغول به کار می شوند و زندگی می کنند. جوامعی که در طول زندگی آنها را دنبال می‌کنیم هویت شخصی ما را شکل می‌دهند. بسیاری از افراد در تعاملات اجتماعی احساس خوبی دارند و از به اشتراک گذاشتن تجربیات لذت می‌برندو حتی دوست را انگیزه‌ای می‌دانند تا به فعالیت‌های سالم بپردازند.
همه ما در اطرافمان کسانی را می‌شناسیم که مدام حرف می‌زنند و لحظه‌ای به شنونده توجه نمی‌کنند و حتی به او اجازه اظهارنظر نمی‌دهند. برخی فکر میکنند برای این که دیگران را به سمت خود جلب کنند، باید مدام صحبت کنند و متوجه نیستند بخش اصلی ارتباط کلامی با دیگران، شنیدن است نه حرف زدن.
در واقع، بسیاری از ما علاقمند هستیم که اطرافیانمان برداشت مطلوبی از برند شخصی مان داشته باشند. این مهم به ویژه در تعاملات و مناسبات سازمانی از جلوه بیشتری برخوردار است. به عبارتی تصور و قضاوت سایرین برای ما انسانها از اهمیت بالایی برخوردار است و تلاش بسیاری از ما در جهت ایجاد تصویری مطلوب از خود در ذهن دیگران است .
اگر بخواهیم شیوه های ارتباطمان با دیگران را از نزدیک مشاهده کنیم، متوجه می شویم که در محیط بیرون از خانه در ارتباط با افراد ناآشنا و گاهی اوقات در برخورد با همسر یا خانواده خود از کوره در می رویم و حرمت آن ها را می شکنیم.